«جشن تولد»؛ فیلمی با محوریت مظلومیت مردم سوریه

«جشن تولد» فیلمی با محوریت شهدای مدافع حرم است. این کار سینمایی در دومین روز جشنواره در برج میلاد به نمایش درآمد. مهدی فیوضی تهیه کنندگی این کار را برعهده دارد و عباس لاجوردی کارگردانی کار را انجام داده است. داستان فیلم همان گونه که از نام آن پیداست از یک جشن تولد آغاز می‌شود. خانواده در حال برگزاری جشن تولدی هستند که خانه‌شان مورد حمله افراد داعش قرار می‌گیرد. مادربزرگ و دختر خانواده در این حمله شهید می‌شوند، اما اتفاقاتی باعث می‌شود که آنها از دست آنها گریخته و با دو ایرانی همراه شوند. در نهایت هم پس از جنگ‌های پراکنده گروه موفق می‌شود به آرامگاه حضرت زینب(س) برسد.

قصه کلی فیلم جذابیت‌های خاص آثار تماشاگرپسند را داراست و همین عامل سبب می‌شود تماشاگر تا انتها با کار همراه شود. این نکته مهم معمولاً در فیلم‌هایی که محوریت آن موضوعات ارزشی است کمتر مشاهده می‌شود، اما کارگردان و تهیه کننده به خوبی درک کرده که تماشاگر ابتدا به دنبال سرگرمی است و سپس به دنبال مفهوم می‌رود. در کلامی فیلم «جشن تولد» توانسته با زیبایی گیرا و شیرین قصه‌ای را روایت کند که پیامش با ارزش‌های انقلابی ما همخوان است.

نکته جالب درباره این فیلم نحوه پیام‌رسانی فیلم است که به هیچ وجه شکلی شعارگونه و کلامی ندارد و شخصیت‌های منفی هم به درستی پردازش شده‌اند؛ به این معنا که برای کاری که انجام می‌دهند هدف دارند، اما مسیری که برای رسیدن به هدف‌شان انتخاب کرده‌اند، باطل بودن آرمان‌شان را نشان می‌دهد. این نگاه به موضوع باید حمایت شود تا به تدریج تعداد چنین کارهایی افزایش پیدا کند. نکته جالب این فیلم به تاثیرگذاری «جشن تولد» بر می‌گردد، چون تماشاگران در سالن حتی آنهایی که در ظاهر همخوانی با آرمان‌های ارزشی ندارند تحت تاثیر کار قرار گرفته و در انتها برای فیلم دست می‌زنند.

موسیقی «جشن تولد» از دیگر امتیازات فیلم است که دوست دارم به آن تاکید ویژه داشته باشم. آیتمی که در اکثر فیلم‌های سینمایی به فراموشی سپرده شده و به بهانه واقع‌گرایی بسیاری از فیلم‌ها از موسیقی بسیار ضعیف و خنثی بهره می‌برند، در صورتی که در سینمای روز دنیا به ویژه تولیدات هالیوود این ابزار به شدت به جذابیت فیلم افزوده و به افزایش تماشاگران کار کمک کرده است. اوج موسیقی این فیلم در فینال آن است که با ترانه‌ای همراه می‌شود و احساس تماشاگر را بر می‌انگیزد.

درباره کاگردانی این کار هم باید با دید مثبت به کار نگریست، چون حضور مهدی فیوضی به عنوان تهیه کننده در کنار لاجوردی به فیلمساز کمک کرده تا پیام‌رسانی فیلم شکل حرفه‌ای به خود بگیرد. در ضمن اعتقادی که در کار وجود دارد سبب شده کار از شعاری شدن دور شود. این نکته در کارهایی که درصدد پیام‌رسانی انقلابی هستند، بسیار مهم است که معمولاً در فیلم‌های سینمایی به آن توجه لازم نمی‌شود.

مطلب دیگری که درباره این فیلم وجود دارد بازی‌های خوب بازیگران آن است. علی رام نورایی و احمد کاوری، بازی‌هایی قابل باور از خود ارائه داده‌اند. در ضمن بازیگران عرب هم حضوری خوب در کار دارند و تنها شاید بتوان بازی‌های غلوآمیز برخی بازیگران منفی فیلم را نقطه ضعف کار دانست. تدوین این کار هم همچون فیلمبرداری فیلم خوب است. درباره جلوه‌های ویژه هم باید نمره قبولی را به فیلم داد. این امتیاز در شرایطی برای فیلم حاصل شده که بسیاری از تولیدات ما در این حوزه موفق نیستند.

مطلب پایانی این که سینمای ایران به ویژه جشنواره فجر نیازمند چنین فیلم‌هایی است که در آن ارزش‌های انقلاب مورد تاکید است. در این میان از برخی انگ‌ها هم نباید هراسید، چون اصولاً سینمای امروز ابزاری برای بیان ارزش‌هاست، پس چرا در چنین شرایطی ما از این ابزار استفاده لازم را نبریم؟