به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از خراسان رضوی، 23 ذیالقعده مصادف با روز زیارتی حضرت رضا(ع) و به قولی روز شهادت این امام همام بوده و شاید به همین دلیل از اهمیت خاصی برخوردار است؛ ماه ذیالقعدة نیز به ماه مخصوص زیارت و توجه به حضرت ثامن الحجج(ع) منسوب و متبرک شده است.
وجود مبارک ولی خدا، طهارت، نورانیت و رحمت محض است و هر قدر که انسان آلوده باشد در زیارت و ملاقات با ایشان، به رحمت حضرتش در این دریای بی حد طهارت و نورانیت الاهی واقع شده است، پس هرچه آلودگی و پلیدی از او پاک و هر چه زشتی، زیبا میشود؛ لذا زائر، زیبندهی پیوستن و شفاعت ایشان و لایق حضور در بهشت میشود.
مجتبی مهاجر، رئیس اداره قرآن و حدیث مجتمع آموزش عالی جامعة المصطفی(ص) العالمیة مشهد در گفتوگو با ایکنا با اشاره به این مطلب که خداوند اماکن و ایامی را برای بندگان، خاص قرار داده است، اظهار کرد: در طول هفته، روز و شب جمعه زمانهایی هستند که خداوند متعال به آنها شرافت داده است به عنوان نمونه برادران حضرت یوسف(ع) وقتی نزد پدرشان یعقوب(ع) رسیدند و گفتند: ما اشتباه کردیم ما را ببخش و برایمان دعا کن، حضرت منتظر شب جمعه ماندند تا برای ایشان دعا کنند.
زیارت امام رضا(ع) در ایام خاص برکات ویژهای برای زائران به همراه دارد
وی یکی از این ایامی که خدا بدان شرافت اعطا کرده را روز زیارتی حضرت رضا(ع) دانست و افزود: برای زیارت ایشان در این روز توصیه مؤکد شده است، مسلماً همیشه زیارت ایشان دارای ثواب و کرامت است اما در این ایام خاص، بار عام داده شده و فواید و برکات ویژهای بر آن مترتب است.
مهاجر با بیان اینکه برای آنکه خود را به معرفت امام رضا(ع) نزدیک کنیم بایستی به ویژگیها و خصوصیات آن حضرت توجه کنیم، ابراز کرد: از جمله این خصال، آن است که امام رضا(ع) فرزند رسول خدا(ص)، نائب پیامبر(ص)، دارای مقام امامت و زنده و شنوا هستند و مطابق دعای اذن دخول حرم رضوی، ما شهادت میدهیم که ای امام رضا(ع) شما مقام ما را میبینید، صدای ما را میشنوید و سلام ما را جواب میدهید.
وی عنوان کرد: به هر میزان به مقام و منزلت امام رضا(ع) بیندیشیم که حائز چه مقام و منزلتی هستند، معرفت ما نسبت به این امام همام بیشتر میشود و به نسبتی که ما خودمان را در محضر امام ببینیم، ایشان را حی و حاضر بپنداریم، با ایشان درد دل کرده، راهنمای و راهگشای مسیر زندگی خودمان در نظر بگیریم و در سلوک رفتاری و سبک زندگی ایشان مطالعه کنیم، به همان میزان به مقام این حضرت شناخت مییابیم.
آیا زیارت امام رضا(ع) یک انتخاب است؟
رئیس اداره قرآن و حدیث مجتمع آموزش عالی جامعة المصطفی(ص) العالمیة مشهد با طرح یک سؤال بیان کرد: پرسشی که در اینجا مطرح میشود این است، آیا زیارت حضرت رضا(ع) یک انتخاب است که هر وقت تمایل داشتیم به پابوسی ایشان برویم و هر زمان نخواستیم نرویم؛ مسلماً این طور نیست، این امر یک شرافت و کرامت محسوب میشود؛ یعنی تا زمانی که انسان به شرافت و کرامت نرسد این اراده و انتخاب نتیجهای نخواهد داشت
وی بیان کرد: ما اگر بخواهیم به قرآن، اهل بیت(ع) و خدا مشتاق و شایق باشیم، باید شارژ معنوی شویم اما درجه و نوع این شارژ و تقویت متفاوت است همان طور که برای استفاده از دستگاه جوش یا شارژ موبایل باید از میزان ولتاژ متفاوتی از برق استفاده کرد، ایام زیارتی حضرت رضا(ع) نیز میزان ولتاژ قویتری دارد و هر کس در مسیر جریان این ولتاژ انرژی قرار بگیرد، به درک بیشتری از این ثواب و منزلت نائل میشود.
مهاجر معرفت به مقام امام را دارای دو بال خواند و گفت: بال دل و عشق با دعا و مناجات حاصل میشود و بال درک و فهم نیز با مطالعه و معلومات دینی و مذهبی به دست میآید و زیارت راهی برای کسب این معرفت به شمار میرود، اگر ما به حقیقت زیارتْ معرفت پیدا کنیم در مییابیم که این یک لزوم و ضرورت غیر قابل انکار است.
مطالعه و تحقیق؛ راه حصول شناخت ول الله
وی مهمترین راه حصول شناخت ولیالله را مطالعه و تحقیق در خصوص جایگاه این ذوات مقدس در هستی ارزیابی کرد و افزود: از جمله تعبیرات درباره مقام ایشان این است که «امام رضا(ع) حلقه واسط میان آسمان و زمین هستند» یا اینکه «اگر امام نباشد هیچ چیز دیگری هم نیست» و یا این حدیث که «هر کس یک شب نزد مرقد امام رضا(ع) بماند، چنان است که خدا را در عرش زیارت کرده باشد».
رئیس اداره قرآن و حدیث مجتمع آموزش عالی جامعة المصطفی(ص) العالمیة مشهد ادامه داد: از سوی دیگر با انس با قرآن و قرائت دعا و مناجات، خاصه زیارت جامعه کبیره، با وجود مقدس امام(ع) مأنوس میشویم و در حین تطهیر روح و جان و شناخت بیشتر حق ولایت ایشان، به مقام قرب الهی نیز نزدیکتر میشویم.
مهیا شدن برای سفری آسمانی
وی همچنین اظهار کرد: ما برای انجام یک سفر، انواع مقدمات اعم از خوراک، پوشاک، سرپناه و ... را در نظر میگیریم و خود را به حد آمادگی کامل میرسانیم تا لذت و حظّ بیشتری از مسافرت خود ببریم بنابراین برای استفاده کامل از یک زیارت نیز باید مقدمات آن را فراهم کرد.
مهاجر به ذکر برخی از مقدمات و آداب زیارت پرداخت و گفت: از یک طرف آداب زیارت را از تطهیر بدن گرفته تا اذکار و ادعیه ورود به حرم و اعمال زیارت به انجام برسانیم و از دیگر سو باید آمادگیهای معنوی را در خودمان ایجاد کنیم، مثلاً اگر دل کسی را شکستهایم، دلش را به دست آوریم، دیون و حق الناس را پرداخت کنیم، به خدمت پدر و مادر برویم و از آنها حلالیت بطلبیم، توبه و انابه کرده و هرچه بیشتر به حضور در محضر یک امام آگاه باشیم.
زیارت؛ نشان وفاداری به ولایت
محمدحسن خزاعی، پژوهشگر بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی در گفتوگو با خبرنگارایکنا با بیان اینکه در روایات ما در خصوص زیارت ائمه هدی(ع) از عبارت «عارفاً بحقة» استفاده شده است، ابراز کرد: بایستی معرفت داشته باشیم، مقامی که به زیارت او نایل شدهایم، امام است و خداوند اطاعت از امر او را بر ما واجب کرده است، معرفت بدین معناست.
وی با تأکید بر این نکته که مسلماً زیارت تنها به معنای سلام و انجام یکسری از اعمال خاص نیست، بیان کرد: خداوند به این وجود مقدس مقام امامت اعطا کرده و ما با زیارت او اعلام اطاعت و وفاداری از امر ایشان میکنیم؛ در حقیقت نشان میدهیم پیرو خط و مکتب ایشان بوده و به دنبال احیا و برپایی حکومت اسلامی هستیم.
تظاهر توحید عملی با زیارت
این استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به کتب مزارات ادامه داد: در این منابع به نحوه انجام اعمال و میزان ثواب آنها اشاره شده است، از انجام اعمالی مانند خواندن دعا و زیارات گرفته تا اینکه با آرامش و احترام وارد شویم و بدون مزاحمت برای سایر زائران به زیارت بپردازیم و حتماً با دو رکعت نماز به نیت قربت به خدا زیارت را ختم کنیم توصیه شده است زیرا مفهوم زیارت جز نشانه عملی توحید و بندگی و پذیرش امامت نیست.
وی عنوان کرد: زیارت به نوع عملکرد زندگی دنیوی و معنوی ما باز میگردد، به عنوان نمونه زیارت کننده نباید خانواده و عائله خود را سرگردان و رها کرده و به آنها بی توجه باشد ولی مرتباً به زیارت برود، نه این زیارت مقبول است و نه از این راه مومنتر میشود.
بى شک، معرفت به مقام و جایگاه امام در قلب زائر، شوقى به زیارت او بر مىانگیزد و شرط ناگزیر قبول شدن زیارت همه اهل بیت(ع) به شمار میرود؛ این شرط همان عهد و پیمانی است که رسول مکرم اسلام(ص) در غدیرخم برای امیرالمؤمنین(ع) از مردمان گرفتند و آن را برای ایشان و اولاد طاهرینش قرار دادند؛ شرط پذیرش ولایت.