گرایش دل به امام حسین(ع) بدون دوری از دشمنانِ روح حسینی ممکن نیست
گروه معارف: در زیارت عاشورا خطاب به امام حسین(ع) می‌گویید با مودّت به شما، به خدا و رسولش تقرّب می‌جویم و در وجه دوم جهت تحقق کامل تقرب به خدا موضوع برائت و دوری از دشمنان اهل بیت را اظهار می‌دارید، چون می‌دانید شرط تقرب به خدا حُبّ و بغضی است که بر محور حضرت امام حسین(ع) بگردد؛ زیرا گرایش دل به اباعبدالله بدون دوری از دشمنانِ روح حسینی ممکن نیست.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، در ادامه شرح زیارت عاشورا از کتاب «زیارت عاشورا اتحادی روحانی با امام حسین(ع)» پس از آنکه از خداوند می‌خواهیم ما را در پرتو نور حسین(ع) آبرومند و شایسته قرار دهد، می‌خوانیم:
«یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ وَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ إِلَى فَاطِمَةَ وَ إِلَى الْحَسَنِ وَ إِلَیكَ بِمُوَالاتِكَ»
ای اباعبدالله! من از طریق ارادت‌ورزی به خود شما می‌خواهم به خدا و رسول خدا و به امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه و امام حسن و به خودتان تقرّب جویم.
ملاحظه بفرمائید! خطاب به امام حسین می‌گوئید من با عشق به شما، به خدا تقرّب می‌جویم، حتی اگر بخواهم به خدا تقرب پیدا کنم، با محبّت به شما ممکن است. همچنین دریچه تقرب من به پیامبر و ائمه معصومین، همه و همه از طریق ارادت به شما صورت واقعی به خود می‌گیرد. چون با زیارت حضرت سید الشهداء و محبت به آن حضرت به همه این تقرب‌ها می‌توانیم دست یابیم، و زائر حسین در چنین عقیده‌ای است و می‌داند با این زیارت تا این‌جاها می‌تواند سیر کند.
می‌گویند تشیع، مکتب عشق است. یعنی عشقِ شعله‌ور به حسین وسیله تقرّب به خدا و همه مقربان درگاه الهی خواهد شد. حتی با محبت به امام حسین مسیر قرب به آن حضرت فراهم می‌شود و حضرت در کربلا کاری کردند که هر قلب سالمی بتواند این محبت را در خود زنده نگهدارد.
از آن‌جایی که دین جز «حُب و بغض» نیست، اگر در فراز قبلی به جنبه «حُبّ» آن توجه فرمودید، در فراز بعدی به جنبه «بغض» آن توجه می‌کنید و به حضرت عرضه می‌دارید:
«وَ بِالْبَرَائَةِ مِمَّنْ أَسَّسَ أَسَاسَ ذَلِكَ وَ بَنَى عَلَیهِ بُنْیانَهُ وَ جَرَى فِی ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَیكُمْ وَ عَلَى أَشْیاعِكُمْ»
و با برائت و دوری از همه کسانی که پایه این تجاوز را بر شما اِعمال کردند، به خدا و رسول خدا و به شما تقرب می‌جویم.
فراز قبلی که با «إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ»؛ شروع شد دو وجه داشت، در یک وجه اظهار داشتید: ای اباعبدالله! با مودّت به شما، به خدا و رسولش تقرّب می‌جویم و در وجه دوم جهت تحقق کامل تقرب به خدا موضوع برائت و دوری از دشمنان اهل البیت را اظهار می‌دارید، چون می‌دانید شرط تقرب به خدا حُبّ و بغضی است که بر محور حضرت امام حسین بگردد. زیرا گرایش دل به اباعبدالله بدون دوری از دشمنانِ روح حسینی ممکن نیست و راه تقرّب الهی گشوده نمی‌شود.
در یک کلمه می‌توان گفت: زیارت عاشورا یعنی این که با حضور قلب، به حسین دل بدهی و از خدا نور بگیری. بدون شک اسراری فوق الفاظ در مسئله زیارت امام حسین پنهان است. اگر ملاحظه کنید می‌بینید اکثر عبادات با زیارت امام حسین شروع می‌شود. به عنوان نمونه: عبادت شب قدر را ملاحظه کنید، اول زیارت امام حسین است و پس از آن عبادات گرانقدر دیگری که در شب قدر توصیه شده است.
