«مربعهای قرمز»؛ اثری واقعی از ناگفته‌های جنگ
نویسنده کتاب «مربعهای قرمز» در نشست مجازی جمع‌خوانی کتاب گفت: این اثر کتابی واقعیت‌محور از وصف حال شهدا و ناگفته‌های جنگ است.
به گزارش ایکنا، نشست مجازی جمع‌خوانی کتاب «مربعهای قرمز» همزمان با چهلمین سالگرد هفته دفاع مقدس به میزبانی محفل ادبی فیض اداره کل کتابخانه‌های عمومی تهران با حضور علیرضا مختارپور، دبیرکل نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور؛ سکینه خاتون مهدیان‌پور، معاون امور کتابخانه‌ها؛ نغمه مستشار نظامی، دبیر شورای ادبی نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور؛ فعالان نشر و اعضای شورای ادبی نهاد کتابخانه‌ها، به صورت وب‌کنفرانس برگزار شد.در این نشست، زینب عرفانیان درباره دلیل انتخاب عنوان «مربعهای قرمز» گفت: همیشه دوست دارم نامی را برای کتابم انتخاب کنم که سؤال‌برانگیز باشد و مخاطب تا پایان کتاب به دنبال رمزگشایی عنوان آن باشد، اتفاقی که در این کتاب نیز رخ داد و مخاطب در فصل هفت به علت نامگذاری نام کتاب به «مربعهای قرمز» می‌رسد.
عرفانیان با اشاره به تقریظ مقام معظم رهبری بر تازه‌ترین اثرش گفت: این اتفاق، چیزی جز توفیق نبود و این لطف شامل حال من شد، اگر تقریظی نوشته شد به دلیل اخلاص راوی (حاج حسین یکتا) و ناشر کتاب بوده است.
نویسنده درباره سبک نگارش کتاب اظهار کرد: این کتاب در مرز میان داستان‌نویسی و زندگینامه‌نویسی به رشته تحریر درآمده است، یعنی هم اصل وقایع به عنوان امانت حفظ شده و هم با استفاده از اصول و فنون داستان‌نویسی، به گونه‌ای نوشته شده تا متن برای مخاطب جذاب و خواندنی شود. در واقع محتوای این اثر براساس واقعیات و مستندات و تمام مطالب و خاطرات آن دارای منبع و مرجع است. اینکه این مستندات در قالب داستان نگاشته شده است، خدشه‌ای به بیان واقعیت خاطرات وارد نکرده و نمی‌کند. راوی اصلی کتاب حاج حسین یکتاست، ولی برای راستی‌آزمایی وقایع و جلوگیری از خطا‌های ذهنی ناشی از گذشت ایام و فراموشی، با برخی همرزمان ایشان هم گفت‌وگو شده است.
عرفانیان درباره اسنادی که برای نوشتن کتاب در اختیارش قرار داشت، گفت: زمان نگارش کتاب سه سال به طول انجامید. من سه سال با شهدا زندگی کردم. اسناد شفاهی و کتاب‌های زیادی در اختیارم قرار گرفت. البته بازدید‌های میدانی هم از مناطقی که وقایع در آنجا رخ داده بود، داشتم. به عنوان نمونه به فاو عراق، ارتفاعات بمو و نقطه صفر مرزی سفر کردم و نیز به محل شهادت شهید زین‌الدین رفتم و یا برای دیدن کشتارگاه مهاباد که در آن زمان مقر لشکر ۱۷ بود، به این شهر هم رفتم. من در تمام مکان‌هایی که محل شهادت بود حضور یافتم و راوی در همان مکان‌ها برایم خاطرات را بیان می‌کرد و این موضوع در حس و حال خوبی که برای نگارش کتاب داشتم و طبعاً به مخاطب هم منتقل شده است بی‌تأثیر نبود. البته برای نگارش این کتاب از شهدا اجازه خواستم و آن‌ها کمکم کردند.
این نویسنده درباره حساسیت‌هایی که برای نگارش اثر وجود داشت، بیان کرد: این کتاب ۱۱ بار بازنویسی شد تا به نسخه فعلی و اصلی رسید و در هر بازنویسی تغییراتی می‌کرد و مرجع و منبع‌هایی به آن اضافه می‌شد و کمکم به اثر کنونی تبدیل شد.
انتهای پیام 
