مهربانی و تواضع استاد مهدوی دامغانی درسی برای همه ماست

به گزارش خبرنگار ایکنا، مراسم گرامیداشت زنده‌یاد احمد مهدوی دامغانی، امروز چهارشنبه 5 مردادماه با حضور اندیشمندان و شخصیت‌های علمی و فرهنگی با همکاری چند نهاد و مرکز فرهنگی در موسسه روزنامه اطلاعات برگزار شد.

غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در این مراسم به سخنرانی پرداخت که متن سخنان وی در ادامه می‌آید:

 

آشنایی بنده با مرحوم مهدوی دامغانی، یک آشنایی مستمر سی ساله است. در اولین سفری که حدود سی سال پیش به آمریکا رفتم در جمع استادانی که از زبان فارسی در آمریکا پاسداری و مجله‌ای در این زمینه منتشر می‌کردند خدمت دکتر مهدوی دامغانی در نیویورک رسیدم و از آن موقع به بعد هرگاه سفری به آن خطه داشتم یا ایشان تشریف آوردند یا من به قصد زیارت ایشان به فیلادلفیا می‌رفتم.

یکبار در سال 1388 از کویت بنده را برای شرکت در همایش شعر عرب دعوت کرده بودند و چون بنده استاد مهدوی را سزاوار چنین دعوتی می‌دانستم به کویتی‌ها گفتم که به جای بنده، ایشان را دعوت کنند اما آنها هر دوی ما را دعوت کردند.

آقای دکتر مهدوی دامغانی در فیلادلفیا، هواپیما را از دست داده بودند اما بنده به هر طریقی بود ایشان را از آمریکا به کویت کشاندم. ایشان آمدند و برای ایران از حیث تسلطی که بر ادبیات عرب داشتند بسیار افتخار آفرین شدند. این مدت هم فرصتی بود که صبح تا شب در خدمت ایشان باشیم. ارتباط دیگر ما نامه‌های متعددی است که در این سی ساله از ایشان داشته‌ام. عادت وی این بود که در اعیاد مذهبی و شیعی همواره به دوستان و ارادتمندان خودشان تلفن می‌کردند و من تقریباً در همه اعیاد منتظر تلفن وی بودم و این هم وسیله‌ای برای ارتباط بود و گاهی هم که مسافری می‌رفت یا می‌آمد از طریق آن مسافران ارتباط ما برقرار بود. ایشان بسیار سخاوتمند بودند و اگر مسافری سمت ما می‌آمد هدیه‌ای را برای ما می‌فرستادند. 

 

در وجود استاد احمد مهدوی دامغانی، جهات مخالفی وجود داشت که هر جهتی شایسته توجه است. بنده به جهت کمبود وقت به چند نکته اشاره می‌کنم که یک مورد محبت وافر به اهل بیت(ع) و علاقه بسیار زیاد به خاندان عصمت و طهارت(ع) است. برای هر کسی که اهل این معانی باشد و یک ساعت با او حشر و نشر داشته می‌داند که به محض اینکه اسم امام رضا(ع) را می‌شنید، گریه طولانی می‌کرد. اما این عشق و علاقه فقط در گریه خلاصه نمی‌شد بلکه ایشان علم خود را هم در خدمت نشر معارف علوی گذاشتند؛ چه در تصحیح متون و چه در تدوین کتب و مقالات.

یکی از اهداف استاد این بود که پایگاه شعر را میان شیعیان با انتشار و تصحیح یک متن کهن به اثبات برساند. در مقاله‌ای با عنوان اثبات دوازده امامی بودن فردوسی، تلاش داشتند که حتی شبهه اسماعیلی بودن را از فردوسی بزدایند. آرزو داشتند که در جوار امام هشتم دفن شوند و مکرراً این موضوع را به صورت تلفنی به من یادآوری می‌کردند و بنده پیام‌رسان ایشان به مرحوم آقای طبسی تولیت وقت بودم و در نهایت هم به آرزوی همیشگی خود رسید و در حرم مطهر دفن شد.

 

خصوصیت دیگر مرحوم احمد مهدوی دامغانی، تسلط وی بر معارف اسلامی بود که نیاز به بحث ندارد. خصوصیت سوم، تسلط وی بر ادبیات عربی و فارسی بود. معمولا کسانی که بر ادبیات عربی تسلط دارند ذوق کمتری نسبت به ادبیات فارسی دارند و برعکس، اما کمتر اتفاق می‌افتد که کسی در هر دو میدان در بالاترین سطح باشد و مرحوم مهدوی اینچنین بود. نامه‌هایی که به دوستان می‌نوشت هرکدام یک متن درسی است و من را یاد مکتوبات مولانا می‌انداخت.

 

خصوصیت دیگر مرحوم مهدوی دامغانی، مهربانی و تواضع بیش از حد ایشان بود. استاد، بزرگ و کوچک را گرامی‌ می‌داشت. ایشان همیشه در نامه‌های خودش، یک به یک از آشنایان نام می‌برد و سلام می‌رساند و این مهربانی و تواضع، درسی برای همه ماست. کسی از هم صحبتی با وی سیر نمی‌شد و برای خود بنده در رفع بسیاری از مشکلات یک تکیه گاه بود و وقتی مطلبی را از ایشان می‌پرسیدم و جواب را دریافت می‌کردم خیالم راحت بود که به آنچه باید می‌رسیدم، رسیده‌ام. مقام معظم رهبری نیز همواره احوال مرحوم محقق را می‌پرسیدند و بارها بنده را واسطه تشکر قرار دادند. فقدان آن بزرگوار برای ما بسیار سنگین است و از موسسه اطلاعات نیز تقدیر می‌‌کنم که مقام ایشان را پاس داشتند.