منطق قیام عاشورا با بهره‌گیری از سوره مبارکه قمر + فیلم

به گزارش ایکنا، سازمان قرآنی دانشگاهیان کشور با همکاری مدرسه دانشجویی قرآن و عترت(ع) دانشگاه تهران، سلسله‌ نشست‌های «چهره‌ای بر بوم آیات» را در ده جلسه و با حضور کاظم رجبعلی، استاد تدبر در قرآن کریم برگزار کرده است.

 

بخش نهم این نشست‌ها با موضوع «حضرت اباعبدالله الحسین(ع)» را در ادامه می‌خوانید:

وقتی انسان بر قرآن وقوف داشته باشد و آیات و سوره‌های آن، کام وی را شیرین کرده و عینک قرآن، چشم وی را نورانی کند می‌تواند همه حوادث و صحنه‌های زندگی را بر اساس قرآن ببیند؛ کربلا که گل سرسبد هر حادثه‌ای در زندگی بشریت و شبیه‌ترین اتفاقات به قرآن است یعنی اگر قرار بود قرآن، مصور شود و جلوه پیدا کند باید کربلا را برای شما به نمایش می‌گذاشتند و چیزی بهتر از این نداریم.

یکی از این سوره‌ها، سوره مبارکه قمر است که بخشی از آن برای من جلب توجه می‌کند و وقتی حرکت امام حسین(ع) را بررسی می‌کنم به این نتیجه می‌رسیم که چقدر نگاه من به عاشورا کارآمدتر می‌شود.

 

یکی از مهم‌ترین مسائلی که در مورد قیام امام حسین(ع) وجود دارد انگیزه حرکت ایشان است. او چرا باید از جای خود بلند شده و به سمت کربلا برود. آیا امر الهی است؟ آیا چاره‌ای غیر از این نداشته است؟ واقعیت این است که هرکدام از چنین مواردی می‌توانند بخشی از حقیقت را برای ما روشن کنند. سوره قمر، سوره‌ای عجیب و تکان‌دهنده است. در این سوره از انبیای مختلفی یاد می‌شود که در تقابل با قومشان به جایی رسیدند که خدا را صدا زدند و مثلاً حضرت نوح فرمود: «فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ؛ تا آنکه به درگاه خدایش دعا کرد که من سخت مغلوب قوم شده‌ام تو مرا یاری فرما» (قمر/ 10) در اینجا حرف‌ها و تهمت‌ها و برچسب‌های بدی به انبیا نسبت داده می‌شد. از جمله این اقوام، قوم ثمود است. در قرآن کریم آمده است: «طایفه ثمود هم پیامبران را تکذیب کردند و گفتند آیا یک بشر را که از خود ماست پیروی کنیم؟ در این صورت خیلی گمراه و دیوانه‌ایم. چطور شده که از میان همه ما وحی بر او نازل شده؟ نه بلکه او دروغ‌پردازی جاه‌طلب است» این‌ها از جمله نکات زشتی است که به جناب صالح روانه می‌شود و در نهایت این قوم هلاک می‌شوند.

 

بنده به نامه امام حسین(ع) به برادرش محمد حنفیه اشاره می‌کنم تا روشن کنم که امام حسین(ع) در معرض چنین مواردی قرار داشته است. امام حسین شهادت می‌دهد که خدا یکی است و شریکی ندارد چون متهم است که مسلمان نیست یا حداقل خالص نیست. وی شهادت می‌دهد که محمد(ص) عبد و رسول خداست که اسلام را از جانب خدا آورد. من برای سرکشی، عداوت و فساد و ظلم کردن از مدینه خارج نشده‌ام بلکه قیام من پاک است. منظور از این حرف این است که درست در جایی که سایه ظلم بنی امیه افتاده و به شکل خبیثانه‌ای اسلام و دین مردم را تهدید می‌کند یک رجل رشید به نام حسین بن علی(ع) که نواده پیامبر است بلند شده و پرچم مقابله با آن‌ها را به دست گرفته است. 

 

حال آیا حق حسین بن علی(ع) است که نصیحت شود که به میدان نبرد نرود؟ منطق سوره مبارکه قمر و نامه مظلومانه امام حسین(ع) این را رد می‌کند. این سوره به خوبی می‌تواند ذهن ما را به این سمت هدایت کند که ماجرا چیز دیگری است و امام حسین(ع) برای جاه طلبی قیام نکرد بلکه قیام وی خالصاً برای خدا بوده است.