بنده خوب خدا بودن از نگاه امیرالمؤمنین(ع)

بنده حقیقی خداوند دنبال این نیست که خداوند چه گفته، بلکه دنبال آن است که بداند آیا این نکته را خداوند فرموده است یا خیر. عبد و بنده باورش این است که اگر رفتاری را خداوند گفته با جان و دل می‌پذیرد، کار نهی شده را انجام نمی‌دهد و کار سفارش شده را با جان و دل انجام می‌دهد. هدیه ارجمند، کارشناس ارشد نهج‌البلاغه از دانشگاه قرآن و حدیث یادداشتی در اختیار ایکنای خراسان‌رضوی قرار داده است که در ادامه می‌خوانیم؛

 

امیرالمؤمنین علی(ع) در خطبه شماره 87 نهج‌البلاغه درباره بندگی می‌فرمایند: «همانا محبوبترين بنده نزد خداوند، بنده‌اى است كه خدا او را در پيكار نفس، يار است، بنده‌اى كه از درون، اندوهش شعار است و از برون ترسان و بيقرار است. چراغ هدايت در دلش روشن است و برگ روز مرگش كه آمدنى است معين. مرگ دورنما را به خود نزديک ساخته و ترک لذت را كه سخت است، آسان شمرده و دل از هوس پرداخته. ديده و نيک نظر كرده. به ياد خدا بوده و كار بيشتر كرده. از آبى كه شيرين است و خوشگوار و آبشخور آن نرم و هموار، به يک بار سير نوشيده و در پيمودن راه راست كوشيده است. جامه آرزوهاى دنيوى برون كرده، دل از همه چيز پرداخته و به يک چيز روى آورده است. از كوردلان به شمار نه و پيروان هوا را شريک و يار نه. كليد درهاى هدايت شد و قفل درهاى هلاكت. راه خود را به چشم دل ديد و آن را كه خاص اوست رفت و به چپ و راست ننگريد. نشانه راهش را شناخت و خود را در گرداب‌هاى گمراهى غرقه نساخت و در استوارترين دستاويز و سخت ترين ريسمان‌ها چنگ انداخت. به حقيقت چنان رسيد كه گويى پرتو خورشيد بر او دميد.» 

 

بنده خوب خدا بنده‌ای است که با نفسش می‌جنگد و به هرآنچه که نفسش می‌خواهد اگر در جهت بندگی خدا نباشد، پاسخی نمی‌دهد، زیرا می‌داند عمل به هرآنچه نفس اماره فرمان می‌دهد و خداوند بدان رضایت ندارد، روزی وی را بر زمین می‌کوبد.

 

در خطبه شماره 16 نهج‌البلاغه، امیر سخن، امیرالمؤمنان(ع) اینگونه می‌فرمایند: «آگاه باشيد! گناهان اسب‌هاى سرکشى هستند که اهلش را بر آنها سوار مى‌کنند، لجام‌هاى آنها برگرفته مى‌شود و سرانجام آنها را در دوزخ سرنگون مى‌کند.»

 

بنابراین بنده خوب خدا با مواظبت پی در پی از نفس خود و با جنگیدن وی نمی‌گذارد گناه او را زمین بزند و این چنین است که ابا‌عبدالله(ع) پدر بندگان خدا می‌شود و اوست که در مقام بندگی تمام مسیرها را طی می‌کند، اوست که آنقدر از جان می‌گذرد که خداوند پاداش زیارت کربلا را از پاداش زیارت خانه خدا بیشتر معین می‌کند. زِیَارَةُ الْحُسَیْنِ(ع) تَعْدِلُ مِائَةَ حِجَّةٍ مَبْرُورَةٍ وَ مِائَةَ عُمْرَةٍ مُتَقَبَّلَةٍ. (الإرشاد، ج‏2 ص 134 ) زیارت حسین(ع) معادل 100 حج پاکیزه (از گناهان) و 100 عمره مقبول است.

 

کسی که تمام هستی خود را می‌گذارد برای خالق هستی، خداوند نیز پاداش زیارت‌کنندگان وی را چند برابر پاداش زائران خانه خودش قرار می دهد.

 

به راستی چه خدای مهربانی است او که جان می‌بخشد و صلاح انسان را می‌خواهد و به وی می‌گوید چه کند تا خیر نصیبش شود حتی برای انجام اموراتی که به عهده بنده است پاداش هم در نظر می‌گیرد.