فرازهایی از زندگی شهید سید ابراهیم شجیعی

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی و به نقل از روابط‌ عمومی اداره‌‌کل بنیاد شهید و امور ایثارگران خراسان‌ رضوی، سید ابراهیم شجیعی در دومین روز از آبان ماه سال ۱۳۳۵ در روستای روئین از توابع شهرستان اسفراین در خانواده‌ای صمیمی به دنیا آمد، پدرش سیدرضا کارگر ساختمان بود و مادرش ام السلمه نام داشت، تا سوم راهنمایی درس خواند و سپس مشغول به کار شد.

در سال ۱۳۵۴ به خدمت سربازی رفت و آموزش چتربازی دید که به علت شکستگی از ناحیه پا حین پرش از هواپیما، باقیمانده دوران خدمت را در تدارکات پایگاه هوایی گذراند. سید ابراهیم از ابتدا دوست داشت خدمتگزار مردم باشد و برای مردم کار کند، دوست داشت قدرتی داشته باشد تا با معضلات اجتماعی مانند اعتیاد و قاچاق مواد مخدر مبارزه کند، بنابراین در این مسیر جوان‌ها را با حقایق دین مبین اسلام آشنا کرد، آن‌ها را به انس قرآن و نماز دعوت و خانواده را نیز به صبر و بردباری و صرفه‌جویی و کمک به محرومان توصیه می‌کرد.

بعد از پایان خدمت ازدواج کرد و ثمره این ازدواج چهار فرزند به نام‌های مهدی، زینب، سمیه و زهرا بود، زندگی مشترکش 10 سال بیشتر طول نکشید، بچه‌ها را دوست داشت و به آن‌ها احترام می‌گذاشت و می‌گفت: باید به بچه‌ها محبت کنیم. خودش نیز با خوش‌رفتاری و حوصله با کودکان بازی و آن‌ها را سرگرم می‌کرد.

در دوران قبل از پیروزی انقلاب در مبارزه علیه حکومت شاه حضور داشت، وی در سازمان‌دهی و سامان دادن به راهپیمایی‌های ضد رژیم حضور فعالانه داشت و دیگران را نیز به شرکت در آن دعوت می‌کرد. پدرش می‌گوید: در دوران انقلاب ساواک بارها او را دستگیر کرد.

بعد از انقلاب به عضویت کمیته انقلاب اسلامی اسفراین درآمد و در سال ۱۳۵۸ وارد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی سبزوار شد، بعد از تولد فرزندش با سمت فرمانده گروهان، به کردستان و جبهه سرپل ذهاب رفت و مدت سه ماه در آنجا ماند، در تابستان ۱۳۶۰ فرماندهی عملیات سپاه اسفراین را برعهده گرفت و مدت یک سال و نیم در این پست انجام وظیفه کرد، دو بار به همراه خانواده مورد تهاجم منافقان و ضدانقلاب قرار گرفت، اما جان سالم به در برد.

در عملیات مسلم بن عقیل در جبهه سومار چهار دندان خود را از دست داد، در عملیات طریق القدس و  عملیات بیت المقدس شرکت کرد که در عملیات طریق القدس در جبهه بستان از ناحیه دست مجروح شد.

در ۲۲ بهمن ماه سال ۱۳۶۲ بعد از به پایان بردن یک ماه آموزش فرماندهی، بار دیگر به جبهه رفت و در اسفندماه همان سال در عملیات خیبر شرکت کرد، در آبان ماه سال ۱۳۶۳ با سمت فرمانده گردان جبار در عملیات میمک شرکت کرد که از ناحیه سر و در عملیات بدر از ناحیه سینه و شش مجروح شد.

دکتر معالج یک سال استراحت برای او تجویز کرد، اما سید ابراهیم بعد از یک ماه دیگر راهی جبهه شد که در سال ۱۳۶۴ در منطقه عملیاتی والفجر ۸ به درجه رفیع شهادت نائل آمد و پیکر مطهرش در گلزار شهدای سبزوار دفن شد.