بزرگترین عامل جداکننده اتصال عبد با معبود محبت غیر خداست
صاحب تفسیر مشکاة: گفت: بزرگترین عامل جداكننده اتصال عبد و معبود، محبت غیر خداست. چنین محبتی اگر در دل راه یابد، لحظه به لحظه آدمی را از حضرت حق دور می‌كند و وجود انسان را تا تباهی كامل پیش می‌برد.
به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری، صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن کریم، در نشست مجازی که امروز ۲ اردیبهشت‌ماه با موضوع «محبت به همسر» برگزار شد، اظهار کرد: بزرگترین عامل جداكننده اتصال عبد و معبود، محبت غیر خداست. چنین محبتی اگر در دل راه یابد، لحظه به لحظه آدمی را از حضرت حق دور می‌كند و وجود انسان را تا تباهی كامل پیش می‌برد؛ البته محبت به غیر خدا بر دو گونه است. یا در طول محبت خداست، یا در عرض محبت او. محبت نبی مكرم اسلام(ص)، امیرالمؤمنین(ع)، صدیقه طاهره(ع) و فرزندان والاتبارش، در طول محبت خداست.
وی بیان کرد: این محبت استمرار محبت خدا و نشئت‌یافته از مهر اوست. محبت به همسر و فرزندان نیز چنین است و هم‌سو با اراده الهی است؛ زیرا که او خود این محبت را در دل‌ها قرار داده است؛ اما مشروط به آنكه این محبت در طول محبت خدا باقی بماند و تبدیل به محبتی در عرض محبت حق‌تعالی نشود.مقصود از محبتِ در عرض، آن است كه محبت خدا و غیر خدا در تعارض با هم قرار گیرند. در این حال، خدا چیزی را می‌خواهد و محبوب غیر خدا، خلاف آن را. انسانی نیز كه دل در گرو چنین محبوبی دارد، میان دو انتخاب می‌ماند.
انصاری افزود: بیشترین محبتی كه در وجود انسان ایجاد تعارض می‌كند، محبت دنیاست زیرا انسانی كه دل در بند زنجیر دنیا دارد، خلاف خواست خداوند می‌خورد و می‌پوشد و رفتار می‌كند. در حدیثی از حضرت ثامن الحجج(ع) آمده است:«همانا بنده مومن هنگامی كه دست همسرش را (از سر محبت) در دست گیرد، خدای عزوجل 10 حسنه برایش بنویسد و ده بدی از او پاک سازد و اگر او را ببوسد، خداوند صد حسنه برایش بنویسد و صد بدی از او پاک كند و چون با او هم‌آغوش شود، خداوند هزار حسنه برایش ثبت كند و هزار بدی از او پاک كند.»
این مفسر قران کریم تصریح کرد: براساس این حدیث، محبت به همسر حسنات بسیار دارد و آنچه نزد برخی افراد كاری حیوانی است، در دین مبین اسلام وقتی با توجه به خداوند و جهت دادن كار به سوی حضرت او همراه شود، به كاری متعالی بدل می‌شود. پس پرداختن به امور دنیوی، می‌تواند با انابه و توجه به خداوند همراه باشد. مثلاً انسان می‌خوابد تا آرامش بیابد و از نتیجه این آرامش، بهتر و نیكوتر به طاعت خداوند بپردازد.
وی گفت: بنابراین می‌توان تمام كارها و همه وجود را رنگ خدایی زد؛ همان كه خوش‌ترین و ماندگارترین رنگ‌هاست: «صِبْغَةَ اللهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللهِ صِبْغَةً؛ رنگ خدا را (بپذیرید) و خوشرنگتر از (رنگ) خدا كیست؟»
انتهای پیام
