امامت و جهان دین‌مدارانه

مهمترین اشتراک مقام نبوت و امامت در نگاه شیعه انتصاب رهبر الهی از جانب خداوند تبارک و تعالی است که در این خصوص شیعه در تمام دنیا بی‌نظیر است چرا که از بدو تأسیس توسط پیامبر اسلام(ص) تا امروز و از امروز تا قیامت رهبری غیرالهی را نمی‌پذیرد؛ منطق شیعه بنا به باور قرآن کریم است که فرمود: «اللَّهُ‏ أَعْلَمُ‏ حَيْثُ‏ يَجْعَلُ رِسالَتَه» (الأنعام، ۱۲۴) یعنی: خدا بهتر می‏داند رسالتش را كجا قرار دهد؛ بنابراین امامت، که ادامه دهنده راه نبوت است از این قاعده مستثنی نیست چون بنا به باور شیعه از ابتدای خلقت «إِنِّي جاعِلٌ فِي‏ الْأَرْضِ‏ خَليفَه» (البقره،۳۰) تا انتهای خلقت نظیر امامت حضرت ابراهیم(ع) «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ قالَ لا يَنالُ‏ عَهْدِي الظَّالِمينَ» (البقره، 124) انتصاب امام در شأن ربوبی است و انحراف از آن خلاف توحید است.

چرا خداوند ادامه مسیر هدایت بشری را با امامت ترسیم کرد؟

امام علاوه بر ارائه دین به مردم، وظیفه جهانی کردن دین را دارد؛ در میان ۱۲۴ هزار پیامبر خدا بسیاری از پیامبران رسالتی در حد محل سکونت خود یا تبلیغ در میان بستگان خود را داشتند چون سنت الهی بر این است که زمین از حجت خدا خالی نماند، اما پیامبرانی که مانند پیامبران اولوالعزم، به مقام امامت می‌رسند یا حجتی که از ابتدا با عنوان امام، هدایتگری خود را آغاز می کند بر همه ی عوالم جن و انس، هادی است و تبلیغ او جهانی است؛ آن چنان که در مورد نبی مکرم اسلام(ص) در قرآن کریم آمده است: «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ كَافَّهً لِلنَّاسِ‏ بَشيراً وَ نَذيرا...» (سبأ،۲۸) یا« وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَهً لِلْعالَمين‏» (الانبیاء،۱۰۷) بنابراین به دلایل عقلی و نقلی مقام امامت از مقام نبوت بالاتر است.

چرا بعد از پیامبر(ص) ولایتمداری در جامعه کم رنگ شد؟

آن چنان که پیامبر(ص) خود فرمود: «حب‏ الدنيا رأس‏ كل خطيئه» دنیاطلبی عامل اصلی مخالفت از سیره و سنت نبوی شد؛ این دنیا طلبی، زمان سراغ انسان می آید که او به «معرفت الله» نرسیده باشد؛ دو مسیر بیشتر برای زندگی بشر وجود ندارد، یکی «ولایت الله» و دیگری «ولایت طاغوت»؛ در ولایت خداوند، عبد، گوش به فرمان رب خود در همه ی شئون بندگی است اما در ولایت طاغوت یا تمام و کمال به فرامین شیطان گوش می دهد و یا شخص، اسلامی آلوده به شرک را در زندگی تجربه می کند که بسیار خطرناک است؛ به همین جهت در تراث حدیث شیعه روایاتی مبنی بر حضور فعال شیطان در غدیر ملاحظه می کنیم؛ چرا که غدیر، برهم زننده تصمیم های شیاطین بود؛ امام باقر(ع) می فرمایند: هنگامی که پیامبر(ص) در روز غدیر دست امیرالمومنین(ع) را گرفت، ابلیس در بین گروهش فریادی کشید و همه ی شیاطینی که در خشکی و دریا بودند نزد او گرد آمدند و گفتند: ای آقای و مولای ما! چه نگرانی برایت پیش آمده است؟ ما فریادی وحشتناک تر از این، از تو نشنیده بودیم! ابلیس گفت: این پیامبر کاری کرد که اگر به نتیجه برسد، هرگز معصیت خداوند انجام نخواهد گرفت؛ شیاطین گفتند: ای آقا و مولای ما! تو گمراه کننده آدم بودی! هنگامی که منافقین در بین خود گفتند: پیامبر از روی هوای نفس خود سخن می‌گوید و یکی از آن دو به دیگری گفت: نمی بینی چشمانش در سرش مانند مجانین می‌گردد، ابلیس از خوشحالی فریادی کشید و دوستانش را جمع کرد و گفت: شما می‌دانید که من قبلاً گمراه کننده آدم بودم؟ گفتند: آری؛ ابلیس گفت: آدم عهد و پیمان را شکست ولی به خداوند کافر نشد؛ اینان عهد و پیمان را شکستند و به پیامبر کافر شدند.هنگامی که رسول خدا(ص) از دنیا رفت و مردم غیر امام علی(ص) را برای خلافت بپا داشتند، ابلیس تاج پادشاهی بر سرگذاشت و منبری نصب کرد و بر روی آن نشست و شیاطین را جمع کرد و به آنان گفت: شادی کنید، چرا که تا امام قیام نکند، خداوند اطاعت نمی شود.(شیخ کلینی، ج۸، ص۳۴۵).

امروز چگونه می‌توان وظیفه ولایتمداری را محقق کرد؟

ولایتمدار واقعی با توجه به آن چه اشاره شد، واقف به نقشه شیطان برای دوری انسان از مسیر حق است؛ پس تمام تلاش خود را برای جلب رضایت امام زمان(ع) خویش به کار می بندد و با اعمال خود نظیر ترک گناه، آشنایی مردم با نجات دهنده ی واقعی و... تا پای جان نقش آفرینی می‌کند؛ باتوجه به برنامه ریزی شیطان در غدیر، او تمام تلاش خود را می‌کند تا حکومت حجت خدا به واسطه ظهور وارث غدیر شکل نگیرد، پس ما نیز باید با مقاومت خود تمام کوشش خود را در احیای پیام غدیر نشان دهیم؛ شاید به دلیل همین مهم رسول خدا(ص) بعد از امام علی(ع) از بیشترین امامی که در خطابه غدیر سخن می‌گوید، امام عصر (ع) است چون با ظهور او هدف غدیر محقق می‌شود.