مؤسسات قرآنی به کمک آموزش و پرورش بیایند

به گزارش ایکنا از همدان، محمدحسین فریدونی، مدرس و پژوهشگر قرآنی و مشاور سابق شورای توسعه فرهنگ قرآنی، امروز ۳۰ آذرماه در گردهمایی فعالان و مدیران مؤسسات قرآنی استان همدان، اظهار کرد: طی دو دهه اخیر در آموزش عمومی قرآن و حوزه مردمی رویکرد قرآنی مورد بازنگری قرار گرفته و در حوزه تدبر در قرآن توجه ویژه‌تری صورت گرفته است.

وی با توجه به اینکه ظاهر هنری جذابیت‌های خود را دارد اما مسئله تدبر نکته مهمی است، تأکید کرد: این مهم از سوی پیشگامان قرآنی مورد توجه قرار گرفته است. مراکزی در این زمینه فعالیت دارند از جمله مدرسه قرآنی دانشگاه تهران که به عنوان یکی از مراکز موفق در زمینه تدبر خوش درخشیده است.

فریدونی با تأکید بر ضرورت هم‌افزایی مؤسسات با آموزش و پرورش گفت: در این زمینه فعالیت‌هایی در سطح کشور در حال انجام است اما تا این ارتباط به صورت تنگاتنگ شکل بگیرد به طول می‌انجامد، اما بدنه مؤسسات قرآنی لازم است به کمک آموزش و پرورش بیایند به ویژه در توانمندسازی معلمان، که در حال حاضر طرحی با عنوان اتقان (ارتقای توانمندی‌های قرآنی آموزگاران ایران) در سه سطح ارتقای سواد قرآنی در حال انجام است، در این طرح به دستور وزیر قرار شد از معلمان مؤسسات قرآنی کمک گرفته شود، اما بیشتر از دارالقرآن‌های آموزش و پرورش استفاده شد، با توجه به اینکه رویکرد این دارالقرآن‌ها به سمتی می‌رود که برنامه‌های قرآنی مدارس را مدیریت کنند و بر آنها نظارت داشته باشند و از طرفی فعالیت‌های قرآنی مدارس به سمت مردمی شدن برود لذا تأکید بر استفاده از ظرفیت مؤسسات است.

فریدونی در مورد انتقاداتی که نسبت به دروس قرآنی آموزش و پرورش وجود دارد، توضیح داد: با توجه به سابقه ۴۰ ساله خود در عرصه آموزش قرآن می‌گویم دروس قرآنی آموزش و پرورش جزء با قاعده‌ترین، منظم‌ترین و منسجم‌ترین دروس است، چراکه برنامه آموزشی قرآن برای سلایق مختلف و اقوام مختلف در نظر گرفته شده است. از مدیران قرآنی درخواست دارم دروس قرآنی آموزش و پرورش را اشاعه دهند، تا آموزش قرآن در آموزش و پرورش تقویت پیدا کند.

این مدرس و پژوهشگر قرآنی ادامه داد: هر کار موفق و خلاقانه‌ای که مدیران و معلمان دارند و تجربه بخصوصی از آن دارند را برای سازمان قرآنی آموزش و پرورش ارسال کنند این طرح‌ها و پیشنهادات در سازمان مورد تحلیل قرار می‌گیرد.

وی بیان کرد: در نسل جوان چالشی به عنوان معرفی خود قرآن داریم، با توجه به اینکه در فرهنگ گزاره‌های ذهنی به یک پدیده هویت می‌دهد، از این رو هنجارها و ناهنجاری‌ها در جامعه شکل می‌گیرد. یکی از جنبه‌های قرآن، کتاب بودن آن است که حامل گزاره‌ها و مطالبی است، در این زمینه در جامعه اقدامات زیادی انجام شده اما جنبه‌های باطنی و حقیقت قرآن مغفول مانده است. یعنی قرآن را «حی» معرفی نکرده‌ایم بلکه به عنوان یک گزاره به آن توجه شده است. فرد با گذاشتن گزاره‌های قرآن در کنار هم که شامل گزاره‌های اخلاقی، اعتقادی و معنوی و ... است می‌داند ‌که این گزاره‌ها برای سعادت بشر است اما این کافی نیست.

فریدونی ادامه داد: این نوع معرفی ما به جامعه در مورد قرآن موجب این نتیجه شده و باعث شده آنطور که باید مردم به سمت قرآن نروند، چیزی که در مورد ارتباط گیری مردم با ائمه اینطور نیست، چرا که مردم با «حی» اهل بیت ارتباط گرفته‌اند و شاید گزاره یعنی روایات کمی از ائمه بدانند اما به خود ائمه به عنوان حی؛ توجه و محبت دارند و این موجب سنخیت می‌شود، لذا ارتباط با حی قرآن نیز موجب سنخیت پبدا کردن با آن می‌شود، این موضوع یکی از خلأهای جدی در کشور ما در حوزه قرآن است جای خالی آن در برنامه‌های آموزشی ما دیده می‌شود.

این پژوهشگر قرآنی با اشاره به اینکه برای فهمیدن یک مطلب سه نکته اهمیت بالایی دارد، یادآور شد: اینکه چه کسی حرفی را گفته، برای چه کسی و خطاب به که آن را گفته و سوم اینکه چه مطلبی را گفته است، در مورد قرآن؛ خداوند به انسان موجودی که به صورت ویژه خلق کرده، برای هدایت و سعادت او این نکات را بیان کرده است.

وی در پایان با اشاره به اهمیت توجه و انس با قرآن که از دیرباز در فرهنگ کشور ما وجود داشته است، تأکید کرد: اکثر شخصیت‌های بزرگ ایران حتی افرادی که خیلی هم مذهبی نبودند حافظ قرآن بودند چرا که فرهنگ کشور ما فرهنگ آشنایی و انس با قرآن بوده است.

اکرم یوسفی پارسا