سه توصیه امام باقر(ع) به شیعیان

حجت‌الاسلام والمسلمین محمدتقی صرفی‎پور، کارشناس مذهبی در گفت‌وگو با ایکنا از لرستان، با تبریک سالروز ولادت امام محمدباقر(ع) گفت: 23 دی‌ماه مصادف با یکم ماه رجب، سالروز ولادت باسعادت امام محمدباقر(ع) است، امامی که جایگاه مرجعیت علمی امام معصوم(ع) را در جامعه اسلامی احیا کرد و به شیعیان در سطح جامعه افزون بر هویت سیاسی، هویت علمی بخشید.

وی با بیان اینکه فعالیت‌های امام محمدباقر(ع) در چند محور بود که از جمله آنها می‎توان به بنیانگذاری انقلاب علمی، مناظرات علمی، تربیت شاگردان، نشر احادیث نبوی، پاسخگویی به مسائل علمی مردم و بنیانگذاری علم اصول اشاره کرد، افزود: آموزه‌های امام محمدباقر(ع) و رویکردهای علمی ایشان باید در تمدن‌سازی مورد توجه قرار گیرد.

سه توصیه امام باقر(ع) به شیعیان

این کارشناس مذهبی با بیان اینکه امام محمدباقر(ع) به گسترش علم و مکتب شیعی اهتمام ویژه‌‌ای داشت، به‌طوری که به ایشان لقب «باقرالعلوم» یعنی شکافنده علوم نهادند، گفت: امانتداری، وفای به عهد و احترام به پدر و مادر سه توصیه مهم امام باقر(ع) به شیعیان برای ایمنی و در امان ماندن از آسیب‌هاست؛ ایشان با درایت و هوشیارى توانست شکافى را که در گذر سال‌هاى متمادى بین قرآن و عترت در باورهاى دینى بخش عظیمى از مردم پدید آمده بود، از میان بردارد.

امام جمعه سابق پلدختر با بیان اینکه کار کلیدی امام محمدباقر(ع) تأسیس حوزه علمیه بود و به‌نوعی می‎توان گفت آغاز نشر شیعه و شکوفایی جامعه شیعه از زمان آن حضرت بود، ادامه داد: در زمان امام محمدباقر(ع)، نزدیک به یک قرن از وفات پیامبر اکرم(ص) سپری شده و نسل جدید از احکام اسلام و عقاید آگاهی درستی نداشت و تلاش‌های 60 ساله امویان در محو آثار دین و ایجاد شبهات اعتقادی به بار نشسته بود.

صرفی‎پور اضافه کرد: در این دوران حاکمان اموی به‌دلیل تعارضات داخلی از نهضت عظیم علمی امام باقر(ع)، غافل بودند، به همین دلیل امام باقر(ع) تا حد زیادی موفق به نشر معارف اسلامی شد. البته اوضاع خشونت‏‌آمیز این دوره به‌گونه‌ای بود که امام محمدباقر(ع) بارها تقیه می‏‌کرد و سرانجام نیز بر سر تعارضات مبنایی با نظام خلافت ظالمانه، توسط هشام به شهادت رسید. امام محمدباقر(ع) دو سال از دوران امامت خود را در زمان عمر بن عبدالعزیز بود و مابقی را در دوران هشام بن حکم طی کرد. دوران حکومت هشام نزدیک به ۲۰ سال بود که این نکته نشان می‌دهد وی حاکمی تقریباً مقتدر بوده و توانست با سرکوب مخالفان مدت زیادی را حکومت کند که این امر نیز زمینه فعالیت چندانی برای امام باقر(ع) فراهم نبود.

این کارشناس مذهبی با اشاره به اوج ستم‌های‌ امویان و استفاده‌‏های ناروای آنها از بیت‏‌المال و همچنین شدت اختناق و بیداد و دشمنی آشکار خلفا با آل‌‌محمد(ص) که حتی منجر به این می‎شد که نام آنان را از دیوان بیت‏‌المال حذف می‌کردند، ادامه داد: امام محمدباقر(ع) ۱۹ سال و ۱۰ ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زین‌العابدین(ع) زندگى کرد و در تمام این مدت به انجام دادن وظایف خطیر امامت، نشر و تبلیغ فرهنگ اسلامى، تعلیم شاگردان، رهبرى اصحاب و مردم، اجرا کردن سنت‌هاى جد بزرگوارش میان خلق، متوجه کردن دستگاه غاصب حکومت به خط صحیح رهبرى و آگاه کردن مردم جهت شناخت رهبر واقعى و امام معصوم که تنها خلیفه راستین خدا و رسول(ص) در زمین است پرداخت و لحظه‌اى از این وظیفه غفلت نفرمود.

جامعیت؛ از بارزترین ویژگی‌های امام باقر(ع)

حجت‌الاسلام صرفی‎پور با بیان اینکه یکی از بارزترین ویژگی‌های امام باقر(ع) جامعیت ایشان است؛ به این نحو که همه فضائل و ویژگی‌های انسان کامل در وجود امام محمدباقر(ع) متبلور بود، گفت: از دیگر ویژگی‎های این امام می‎توان به مرجعیت علمی و پاسخگویی به پرسش‌های مردم، عبادت، تهجد و شب‌زنده‌داری، کار و تلاش در اوج زهد و تقوا، حضور سازنده و مؤثر در جامعه، شکیبایی و بردباری در روابط اجتماعی، رسیدگی به محرومان، صمیمیت و محبت نسبت به دوستان و خانواده و رعایت حقوق آنان، زندگی شرافتمندانه، اهتمام به حقوق مالی مردم اشاره کرد.

وی با اشاره به اینکه از دیگر خصوصیات شخصیتی آن حضرت بردباری بود تا جایی‌ که در مقابل تمامی مصائب و بلایا صبر پیشه می‌کرد و هرگز در مقابل برخی بی‌احترامی‌ها که به وی می‌شد خشمگین نشد و عطوفت را پیشه خود می‌کرد، اظهار کرد: از دیگر ویژگی‌های ممتاز و برجسته این امام همام می‌توان به یاد خدا، حُسن خلق، جود و بخشش، صبر و شکیبایی، علم و دانش وسیع، بردباری، اطاعت از خداوند و تسلیم محض بودن در برابر امر الهی اشاره کرد.

این کارشناس مذهبی با بیان اینکه امام محمدباقر(ع) سرانجام در هفتم ذی‌الحجه سال 114 هجرى در سن 57 سالگى در مدینه به‌وسیله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست و پیکر مقدسش را در قبرستان بقیع ـ کنار پدر بزرگوارش ـ به خاک سپردند، گفت: این امام همام به‌دنبال پیشرفت شیعه بودند و مکتب شیعه را که جد بزرگوارشان امیرالمؤمنین علی(ع) بنیان‌گذاری کرده بودند پس از سال‌ها با برگزاری کلاس‌هایی و با بیان احکام دین و مباحث علمی مختلف احیا کردند و در واقع در زمان ایشان بود که راه علم باز شد.