«نهج‌البلاغه»؛ مسیری در نیایش پروردگار

در دیدگاه اسلام عبادت سرلوحه همه تعلیمات است و جدا از زندگى نیست، عبادات اسلامى با فلسفه‌‏هاى زندگى توأم و در متن زندگى واقع است. خداوند، مدام در عشقی جاری و بی‌منتها، خود را بر تو می‌ریزد، تو را غرق لطف خویش می‌سازد و تو به هرجا که بنگری جز او نمی‌بینی، همه جا را عطر خدا پر کرده و تو اگر به یاد خدا باشی تمام ثانیه‌های زندگیت عبادت می‌شود، اما عبادتی که با دل و با نیت خالصانه خود انجام می‌دهی.

 

هنگامی‌که نیت تو کامل و خالص شود همچنان احساس نیاز به تنهایی با معشوقت پیدا خواهی کرد و احساس می‌کنی باید زمانی باشد که بنشینی و سراسر وجودت را معطوف به صحبت با حضرت حق کنی. در این خصوص امیرالمؤمنین(ع) در فرمان حكومت مصر به مالک اشتر مى‌فرمايد: بايد در كارهايى كه براى خدا خالصانه انجام مى‌دهى برپاى داشتن واجباتى كه مخصوص اوست در رأس كارها باشد، بنابراين در شب و روزت بخشى از نيروى جسمى‌ات را براى عبادت خدا در نظر بگير و آنچه را باعث نزديک شدنت به خداى عزيز مى‌شود بدون كم و كاست اجرا كن، هرچند تلاش تو موجب رنج بدنت شود.

 

در شرح پیام امام علی(ع) حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی اینگونه آمده است: درست است که انسان هر کارى را که با نيت خالص انجام دهد عبادت محسوب مى‌شود، حتى غذايى که مى‌خورد اگر به قصد اين باشد که براى انجام وظايف الهى نيرو بگيرد عبادت است؛ خواب و تفريح نيز اگر براى آماده ساختن جسم و روح برای خدمت به خلق خدا باشد آن هم عبادت بزرگى است، اما با اين حال بايد بخشى از بهترين اوقات شبانه‌روز براى راز و نياز خالصانه به درگاه خدا اختصاص يابد که حاصل زندگى را پربار و پربرکت و پايه‌هاى کاخ سعادت انسان را محکم مى‌سازد.

 

آری درجه ایمانت که به حد اعلی برسد، دیگر در برخی زمان‌ها خدا را عبادت نمی‌کنی، بلکه با عبودیتی که در تو شکل می‌گیرد تمام تو می‌شود عبادت، راه رفتنت، غذا خوردنت، نفس کشیدنت و همه و همه می‌شود عبادت، اما نه عبادتی که فقط تو را دلخوش کند بلکه عبادتی که هر نفسش با عبودیت همراه است.

 

هرچند خداوند زمان‌هایی را نیز برای تو اختصاص داده است که خودت با دل و نیت و جسم و دست و پا بروی به سمتش، و تمام ریه‌هایت را از عطر او پر کنی.