به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، مهدی اسماعیلی، معاون پارلمانی رئیس جمهور، در آیین بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی که امروز ۲۵ اردیبهشت ماه، در آرامگاه فردوسی برگزار شد، اظهار کرد: اگر میخواهیم ایرانی بمانیم و اگر ایران میخواهد بماند راهی جز حفظ فرهنگ، تمدن و تاریخ پرافتخار خود ندارد. هر ملتی با فرهنگ، تمدن و گذشتهاش شناخته میشود و جدا کردن ملتی از گذشتهاش، مانند نوزادی است که پدر خود را نمیشناسد، از خاندان و نیاکانش بیخبر است و خود را بیپشتوانه و بیانگیزه میبیند. اما اگر کودکی خود را در دامان خاندانی پرآوازه و پرافتخار ببیند، انگیزه برای ماندن و رشد کردن در او بیشتر میشود.
وی ادامه داد: برای حفظ گذشته، فرهنگ و تمدن، زبان نقش اصلی را ایفا میکند، زبانی که نسل به نسل ملتها را به یکدیگر پیوند میدهد و چهره مکتوب آن، یعنی خط، نیز از اهمیت ویژهای برخوردار است. در کنار آرامگاه حکیم فردوسی، پیمان ببندیم که زبان و خط فارسی، تاریخ و ادب ایران را پاس بداریم، به آن افتخار کنیم و به آیندگان خود به عنوان امانتی گرانبها هدیه دهیم.
معاون پارلمانی رئیس جمهور بیان کرد: مطالعه تاریخ چند صد سال اخیر نشان میدهد که بدخواهان هر ملتی، و کسانی که میخواهند ملتها را زیر یوغ فرهنگ و زیادهخواهی خود بگیرند، نخستین قدم را در نابودی زبان و خط آنها برمیدارند. در منطقه خودمان و در کشورهای اطراف، میبینیم که با تغییر خط و گاهی زبان، چه تعداد از کهنترین ملتها، بیریشهترین مردم را تولید کردهاند و توانستهاند هویت آنها را به دلخواه خود تغییر دهند.
اسماعیلی تصریح کرد: ایران نیز همزمان مورد هجوم قرار گرفت و زبان و خط فارسی تهدید شد؛ اما به یمن مقاومت و هوشیاری بزرگان، این اتفاق نیفتاد و امروز ایران، در این منطقه پرآشوب، سرافراز و بالنده است و هیچکس نمیتواند بزرگی و بزرگمنشی این مردم را نادیده بگیرد. بنابراین، فرهنگ، تمدن، تاریخ، هویتساز هستند و زبان و خط، انتقالدهنده این هویت است.
وی افزود: برای انتقال این هویت از طریق زبان، شعر نقش اصلی را ایفا میکند. شعر قدرتی سحرانگیز دارد. افلاطون دو هزار و سیصد سال پیش در کتاب جمهور میگوید: «برای حفظ یک ملت، ابزاری مؤثرتر از شعر نمیشناسم.» این به دلیل لطافت و تأثیرگذاری شعر است؛ به همین دلیل پیامبر اکرم(ص) گاهی سراغ شاعرانی مانند حسان بن ثابت میفرستاد و از آنها میخواست رهنمودهایش را به شعر درآورند.
معاون پارلمانی رئیس جمهور گفت: در جمع فرهیختگان، بهویژه خراسانیها که با فرهنگ و ادب عجین شدهاند، میخواهم بر شعر کودک تأکید کنم. منظور شعر گفتن به زبان کودک نیست؛ بلکه شعر کودکانهای که شاهنامهوار و کتاب بنیادین ما باشد، همانطور که در گذشته اینگونه بود. به خاطر دارم در محلههای قدیمی تهران، در کودکی، شبها همه در یک خانه جمع میشدند و پیرمردی دانا شاهنامه میخواند.
اسماعیلی بیان کرد: شاهنامه تنها شعر نیست. شاهنامه خدایینامه، ادبنامه و سراسر پند و اندرز است. با خواندن شاهنامه، ارزشهای مورد علاقه ما بهطور خودکار به نسلهای بعدی منتقل میشود: وطندوستی، فداکاری، از خودگذشتگی، نوعدوستی و... همه این موارد در شاهنامه موج میزند. از این زیباتر چگونه میتوان حس میهنپرستی را برانگیخت؟ «چون ایران نباشد، تن من مباد!»
وی افزود: مایلم به وجهی از چهره تابناک فردوسی اشاره کنم که کمتر به آن توجه میشود: به عقیده بنده، شاهنامه فردوسی نامهای است که عالیترین آموزشهای اخلاقی را با زیباترین واژهها و در کوتاهترین زمان، انتقال میدهد. همه ما حکیم ابوالقاسم فردوسی را میشناسیم و نام او نیز باید گرامی داشته شود.
انتهای پیام