چگونه انسان گرفتار شرک در نعمت می‌شود
صاحب تفسیر مشکاة گفت: مرز میان شرک و ایمان این است که ما برای غیرخدا نقشی مستقل از اراده و لطف خداوند قائل بشویم و خداوند را مسبب‌الاسباب ببینیم یا خیر.
به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری، صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن کریم، در نشست مجازی که امروز 12 تیرماه، با موضوع «شرک در نعمت» برگزار شد، اظهار کرد: شرک در نعمت زمانی صورت می‌گیرد که آدمی دست خداوند را در نعمت‌هایی که به او بخشیده است، نادیده بگیرد و در گیر و دار اسباب‌ها گرفتار شود و آن نعمت را ناشی از لطف انسان‌های دیگر بداند.
وی ادامه داد: آدمی در زندگی خود مشمول نعمت‌های مادی و معنوی فراوانی است؛ ازجمله این نعمت‌های فراوان می‌توان به نعمت رزق، سلامتی، امنیت و عزت و آبرو اشاره کرد. خداوند متعال هر نعمتی را در دنیا به واسطه اسباب و علل به دست انسان‌ها رسانده است؛ مثلاً بیمار را به واسطه وجود طبیب حاذق و داروی کارآمد شفا می‌دهد. با این حال انسان مؤمن باید خداوند را مسبّب‌الاسباب بداند و به نقش تمام و کمال او در نعمت‌بخشی توجه کند.
انصاری گفت: در این میان اگر کسی آمد و در این نعمت‌های الهی برای دیگران مدخلیت قائل شد، یعنی رزق خودش را وابسته به غیر خدا دانست، عزت خودش را به غیر خدا مرتبط کرد، عافیت و سلامتی خودش را از غیر خدا دانست و نقش خداوند را در برخوردار شدن از این نعمت‌ها نادیده گرفت، دچار شرک در نعمت شده است.
این مفسر قرآن کریم افزود: مرز میان شرک و ایمان این است که ما برای غیرخدا نقشی مستقل از اراده و لطف خداوند قائل بشویم یا خیر؛ اگر نقشی مستقل قائل شویم دچار شرک شده‌ایم و اگر قائل نشویم و بالاتر از نقش اسباب، اراده و لطف مسببّ‌الاسباب را ببینیم، در زمرۀ مؤمنان راستین هستیم.
وی تصریح کرد: معمولاً در میان عامۀ مسلمانان، دو واژۀ امر و نهی یادآور ثواب و عقاب است؛ حال آنکه حقیقتِ نهفته در ورای امر و نهی‌های خداوندی فراتر و عمیق‌تر از باورهای عامیانه است. هر آنچه ذات حق آدمیان را به آن فراخوانده، همگی اسباب‌ها و ابزارهای شکوفا شدن و به بار نشستن توانمندی‌ها، استعدادها و ظرفیت‌هایی است که خداوند به انسان‌ها موهبت کرده است.
انصاری در پایان گفت: حضرت حق سرمایه‌های بی‌شماری را در وجود آدمی گذاشته است، که این سرمایه‌ها جز با تن دادن به فرمان‌های خداوند و پذیرش اوامر او و عمل کردن مطابق خواست او، بهره نمی‌دهد و به سود نمی‌نشیند. در برابر، آنچه خداوند آدمیان را از ارتکاب آن‌ها نهی فرموده، همگی ورطه‌های هلاکت ایشان‌اند. رو کردن به نواهی، استعدادهای نهفته و ظرفیت‌های نهانیِ وجود را نامکشوف و ناشکوفا وامی‌نهد و انسان در رسیدن به غایت و مقصد خلقت ناکام می‌ماند.
انتهای پیام
