سخنی با زنده‌یاد فرشته طائرپور به قلم محمد دیندار
سلام ما را به فرشته‌ها برسانید
کرونا ویروس 18 ماهه هر روز جان صدها هموطن عزیزمان را می‌گیرد. جان‌های شیرینی که چون برگ جوان، بیهوده خزان می‌شوند؛ خانواده‌هایی که سوگوار عزیزان خویشند. هنرمندان از قاعده بی‌رحمی کرونا مستثنی نیستند و هر روز با خبری تلخ جامعه هنری را عزادار کردند. روز گذشته فرشته طائرپور، بانوی نامدار سینمای ایران زندگی را بدرود گفت.
به گزارش ایکنا؛ محمد دیندار، نویسنده و کارگردان سینما به بهانه درگذشت فرشته طائرپور، بانوی نامدار سینمای ایران یادداشتی را نوشته و در اختیار ایکنا قرار داده است.مشروح این یادداشت بدین شرح است:
به اعتقاد همگان از جمله مردم، منتقدان و سینماگران، دهه‌های شصت و هفتاد، دوران طلایی سینمای ایران محسوب می‌شود و یکی از جلوه‌های مهم سینمای ایران در این دو دهه فیلم‌های کودک و نوجوان بوده‌اند که در تاریخ سینمای کشور به یادگار خواهند ماند. فیلم‌هایی که شما به عنوان بانوی سینمای ایران، سهمی عمده در شکل گیری برخی از آنها به عنوان تهیه کننده داشتید مانند گلنار، پاتال و آرزوهای کوچک، مدرسه پیرمردها و...آثاری که بعد از پایان جنگ تحمیلی هشت ساله و خاطرات موشک و بمباران، مرهمی آرامش بخش بر روح لطیف کودکان و نوجوانان وطن بود و بهانه‌ای شیرین می‌شد تا خانواده‌ها دست در دست هم به سالن‌های سینما پناه برده و برای ساعاتی از دنیای مشکلات روزمره دوری گزیده و در دنیای خیال بیاسایند.
بانوی محترم خانم فرشته طائرپور!
بگذارید اکنون که فرشته وار از این دنیای خاکی پر کشیده‌اید، بابت آن خاطرات خوب و آثار ناب از شما تشکر کنیم. از باب آثاری که ضمن شادی، درس امید، اخلاق و تلاش را به کودکان این سرزمین می‌آموخت آن هم بی هیچ ریا یا ادعایی و صد البته می‌دانیم و دیدیم که این تلاش برای فرهنگ‌سازی و رسیدن به جامعه‌ای بهتر در دهه‌های بعد و تا همین هفته‌های اخیر و پیش از بیماری ادامه داشت.
خانم فرشته طائرپور!
در همین چند هفته گذشته درخواست مردانه و جانانه شما برای واکسیناسیون اهالی سینما که در خط مقدم فرهنگی کشور به سر می‌برند و متأسفانه بی پاسخ ماند، جلوه‌ای دیگر از انسان‌دوستی و وجدان حرفه‌ای شما را نمایانگر نمود که باز در تاریخ به یادگار خواهد ماند تا روز دادرسی از برخی مدیران کاهل و ناکارآمد فرا برسد، روزی که البته خواهد رسید چه در این دنیا چه در آخرت...
خانم طائرپور!
خانم طائرپور!
این از هوشیاری و دلسوزی شما بود که پیش از این هشدار داده بودید جان سینماگران وطن به خاطر موقعیت شغلی و حضور در صحنه‌های تولید در خطر است و خواستار واکسیناسیون آنها شدید و در همین یک هفته گذشته، درگذشت هنرمندی مانند علی سلیمانی و اکنون آسمانی شدن خودتان سندی بر این هشدار گشت که افسوس متولیان مربوطه از کنار آن گذشتند، هر چند که سندی ماندگار بر هوشیاری، دلسوزی و در عین حال مظلومیت هنرمندان وطن شد.
بانوی سینمای ایران خانم طائرپور!
امروز با دیدن روزانه صدها هموطن خویش که بر اثر ویروس کرونا مظلومانه همچون گل پرپر می‌شوند یاد شعر فیلم گلنار می‌افتم که: «گلنار مثل گلی بود که پرپر گشته» اما افسوس که این بار این گل‌ها دیگر برنمی‌گردند و با خود می‌گویم ای کاش شما بودید و این بار «پاتال و آرزوهای کوچک ۲» را تهیه می‌کردید تا کودک فیلمتان همراه با تمام مردم سرزمینم ایران آرزو کند واکسن کرونا هرچه زودتر به تک تک هموطنان رسیده و ویروس شوم کرونا از دیارمان رخت بندد.
و کلام آخر اینکه: بدرود خانم فرشته طائرپور، سلام ما را به فرشته‌ها برسانید.
مطالب مرتبط
ناشناس
| 
۱۴۰۰/۰۵/۲۸ - ۲۰:۳۶
پاسخ
بسیار عالی. از این هنرمند خاطرات خوبی مردم ما دارند. گلنار هنوز هم دیدنیه. روحش شاد 
