فلسفه اصلی زیارت، دست‌یابی به سلامت معنوی است

حسین امینی مشهدی، رئیس جهاددانشگاهی خراسان رضوی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان رضوی، در حاشیه نشست تخصصی «زیارت و سلامت معنوی» که در محل پژوهشکده گردشگری جهاد دانشگاهی برگزار شد، اظهار کرد: باعث افتخار ما در جهاددانشگاهی است که پژوهشگران و محققان ما در چنین موضوعاتی که هم با حیات دنیوی و هم با حیات اخروی ما سرکار دارد، ورود پیدا می‌کنند.

وی ادامه داد: سالانه میلیون‌ها زائر داخلی و خارجی خسته از زخم‌ها و رنج‌های روزمره زندگی برای التیام دردهای روح و صفای باطن به مشهدالرضا(ع) سفر می‌کنند و از آن بارگاه قدسی طلب کمک و عنایت دارند. در واقع می‌توان گفت که فلسفه اصلی زیارت، دست‌یابی به سلامت معنوی است.

امینی با اشاره به اینکه اساس حیات، جست‌وجوی ارتباط انسان متناهی با نامتناهی است، تصریح کرد: رهاورد این اتصال به نامتناهی، آرامش، نشاط و سلامت معنوی است. آیه شریفه 28 سوره «رعد» که همه ما آن را خوانده‌‌ایم «الا به ذکر الله تطمئن القلوب» در واقع اشاره آشکار قرآن به این امر است. یاد خداوند در قلب‌ها آرامش ایجاد می‌کند.

رئیس جهاددانشگاهی خراسان رضوی بیان کرد: دوری و بریدگی از نامتناهی، انسان را به انواع بیماری‌های روحی و جسمی مبتلا کرده و او را همچون نی که از اصل خود بریده شده نالان می‌کند. مهم‌ترین کارکرد انبیاء و اولیای الهی، ایجاد آگاهی‌ و اتصال به عالم ماوراءالطبیعه است که منجر به آرامش روحی و جسمی انسان است. 

وی افزود: حرکت خیل عظیم مردم در طول سال برای زیارت به‌ ویژه مسلمانان به حج، یا زیارت اربعین و یا تشرف میلیون‌ها زائر به مشهد در وهله اول تعالی روح و شفای بیماری‌های دل است. بیماری روح، بدترین نوع بیماری بشر است و قطعاً درمان این نوع بیماری، طبیبان خبیری می‌خواهد که رنج‌های عمیق و بزرگ بشریت را بشناسند و راه‌های درمان آن را یافته باشند.

امینی با اشاره به اینکه دعا و ادبیات عرفانی ما سرشار از این معانی است، اظهار کرد: این متون خواسته‌ها و انتظارات مؤمنان از انبیا و اولیای الهی را که واسطه فیض هستند به زبان‌های مختلف بیان کرده است. یکی از سروده‌ها که این معانی را به زیباترین شکل آورده است: «شاه پناهم بده، خسته راه آمدم/آه نگاهم نکن، غرق گناه آمدم/راه خراسان چنین، ماه خراسان چنان/ شاه خراسان ببین، بهر پناه آمدم/ شاه خراسانیم، رستم دستانی‌ام/دست مرا رد مکن، بر در شاه آمدم/شافی دارالشفاء، پنجره فولاد کو/در طلب شاخه‌ای مهرگیا آمدم/باد موافق وزید از طرف صحن قدس/نام مرا خواند و رفت، چون پر کاه آمدم ».