ابو ثمامه صاعدی کیست

عمرو بن عبدالله بن کعب معروف به اَبوثُمامه صائِدی از شهدای کربلا و از تابعین و مشاهیر شیعه در کوفه بوده، وی از اصحاب امیرالمؤمنین(ع) است که در همه جنگ‌های دوران حکومت آن حضرت حضور داشته است، همچنین او را از اصحاب امام حسن(ع) نیز شمرده‌اند و بنابر برخی منابع، وی در مبارزات آن حضرت با معاویه شرکت داشته است. وی در قیام مسلم بن عقیل فرماندهی قبیله‌های تمیم و همدان را بر عهده داشت و پس از شهادت مسلم، در مسیر راه به امام حسین(ع) پیوست و روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید، البته برخی منابع نسب‌شناسی، نام مشخصات کامل ابوثمامه را چنین ذکر کرده‌اند: «زیاد بن عمرو بن عریب بن حنظلة بن دارم بن عبدالله الصائدی»

 

پس از مرگ معاویه ، ابوثمامه در ماجرای دعوت امام حسین(ع) شرکت داشت و در خانه سلیمان بن صرد خزاعی در کوفه حضور یافت و چون امام حسین(ع) به مکه رفت، نامه‌ای خطاب به آن حضرت به مکه فرستاد. وی هنگام مأموریت مسلم بن عقیل از سوی امام حسین(ع) در کوفه، کمک‌های مالی مردم را دریافت می‌کرد و تهیه اسلحه را بر عهده گرفت،  مسلم بن عقیل پس از قیام در کوفه، فرماندهی قبیله‌های تمیم و همدان را به او واگذار کرد. 

 

وی پس از شهادت مسلم بن عقیل تحت تعقیب ابن‌زیاد قرار گرفت و چند روزی در قبیله خود پنهان شد، سپس با نافع بن هلال، مخفیانه از کوفه بیرون رفت و در راه مکه به کربلا، به امام حسین(ع) پیوست و همراه آن حضرت، به کربلا رفت، در واقعه کربلا نیز مانع حضور مسلحانه کثیربن عبدالله شعبی و قاصد ابن سعد، نزد امام حسین(ع) شد و در روز عاشورا، هنگام ظهر، فرا رسیدن وقت نماز را به امام حسین(ع) اطلاع داد و آروز کرد که نماز ظهر عاشورا را پیش از شهادت با امام بخواند و امام(ع) او را دعا کرد.

 

درباره جزئیات نبردهای ابوثمامه مطالب اندکی هست، طبری می‌گوید که وی پسرعموی خود را که در لشکر عمر سعد بود به هلاکت رساند و پس از مالک بن دودان رهسپار میدان شد. وی چنین رجز می‌خواند:

 

تعزیت می‌گویم به آل پیامبر و دخترانش به خاطر گرفتاری سبط پیامبر که بهترین مردم است، تعزیت بر حضرت زهرا(س) و همسرش که پس از پیامبر خزانه علم الهی بود، تعزیت بر همه مردمان مشرق و مغرب زمین و اندوه برای گرفتاری حسین راستگو و درست کردار و کیست رساننده این پیام از من به حضرت نبی و دخترش که فرزندتان در رنج و سختی است و چه رنج و سختی بزرگی.»

 

از گفت‌وگوی او با امام حسین(ع) در کربلا که منابع تاریخی نقل کرده‌اند، برمی‌آید او آگاهانه و مشتاقانه جنگ در رکاب امام حسین(ع) و شهادت را پذیرفته است، وی به دست قیس بن عبدالله به شهادت رسید و سماوی در ابصار العین ادعا کرده که قیس بن سعد پسر عمویش بود و با او دشمنی داشت و شهادت او پس از کشته شدن حربن یزید بوده است.