نماز خاصیت شیطان‌ستیزی دارد

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن، در نشست مجازی که امروز 12 فروردین ماه، با موضوع «ارزش و جایگاه علم و معرفت به نماز» برگزار شد، اظهار کرد: علم و معرفت به نماز امری مهم است که در تمامی امور زندگی فرد تاثیرگذاری مناسبی می‌گذارد. همچنین باتوجه به بیانات ائمه هرکسی ماهیت نماز را بداند، هرگز آن را ترک نخواهد کرد، فلذا این آگاهی در سعادت و شقاوت افراد تاثیر بسزایی دارد. 

وی ادامه داد: همچنین امام صادق(ع) در این باره فرموده است: «مَنْ صَلَّى رَكْعَتَيْنِ يَعْلَمُ مَا يَقُولُ فِيهِمَا اِنْصَرَفَ وَ لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَللَّهِ ذَنْبٌ إِلاَّ غُفِرَ لَهُ؛ هر كه دو ركعت نماز گزارد در حالى كه به آنچه در اين دو ركعت مى‌گويد آگاهى دارد، نماز را در حالى به پايان برد كه ميان او و خدا گناهى نباشد جز آنكه خدا آن را ببخشايد.» همچنین نماز خاصیت شیطان‌ستیزی دارد، به همین دلیل وقتی به پیامبر(ص) عرض کردند: فلان شخص نماز می‌خواند و دزدی هم می‌کند، حضرت رسول(ص) فرمودند: «إنَّ صَلاتَهُ لَتردَعَه»، همین نماز روزی او را به صلاح می‌آورد و از گناه بازمی‌دارد. 

انصاری بیان کرد: خداوند در آیه 45 سوره «عنکبوت» فرموده است: «إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ؛ به راستی نماز از زشتی و ناپسندی باز‌ می‌دارد.» اما نکته‌ای که در اینجا بیان می‌شود، این است که چرا نمازهای ما در این اندازه بازدارنده نیست، بنابراین باید توجه داشت که در عمل ما، درصدی اندک از حقیقت نماز محقق می‌شود، زیرا اگر این مقدار به صد در صد برسد، انسان به واسطه آن، به عصمت و مصونیت دست می‌یابد.

صاحب تفسیر مشکاة تصریح کرد: همچنین سجده در علم و معرفت بنده نسبت به خداوند بسیار مورد اهمیت است. «سَجْده» در لغت به معنای خضوع و تواضع است. اما سجده در اصطلاح به معنای گذاردن پيشانی بر روی زمين برای عبادت پروردگار است. سجده عبادی‌ترين عملی است كه موحّدان انجام می‌دهند و نزديك‌ترين و خوش‌ترين حالتی است كه در مواجهه با خداوند از آدميان سر می‌زند. در اين حالت آدمی به قوس صعود بندگی می‌رسد بنابراین مکرراً از اهل بیت(ع) بیان شده است که نزديك‌ترين حالت بنده به خدای عزوجل زمانی است كه در سجده است. همچنین طاوس یمانی گوید: شبی (در مسجدالحرام) وارد حجر اسماعیل شدم. امام سجاد(ع) وارد شد و به نماز ایستاد. مدتی طولانی نماز خواند، سپس به سجده رفت. من (با خود) گفتم او مردی صالح از اهل بیتی نیکوکار است، حتماً به دعایش گوش فرا دهم، شنیدم که در سجده می‌گوید: «عُبَیْدُکَ بِفِنَائِکَ مِسْکِینُکَ بِفِنَائِکَ فَقِیرُکَ بِفِنَائِکَ سَائِلُکَ‏ بِفِنَائِکَ؛ بنده کوچک تو در آستانه توست، درمانده تو در آستانه توست، نیازمند به تو در آستانه توست، درخواست‌کننده از تو در آستانه توست.» طاوس گوید: از آن پس هیچ‌گاه نشد که در سختی (و مشکلی) این دعا را بخوانم، مگر آنکه مشکلم برطرف ‌شد.

وی در خصوص عزت انسان، گفت: در این دنیا سه عامل ثروت، قدرت و علم، باعث عزت انسان می‌شود، اما هیچ‌یک از این سه، عزت را در جوهره خود ندارند و نمی‌توانند به انسان عزتی حقیقی ببخشند. البته مقصود از علم، همان علم مصطلح است؛ نه علمی که نوری الهی است و حضرت حق آن را در قلب هر که بخواهد می‌افکند. عزت حقیقی را صرفاً خداوند به انسان می‌بخشد و راه رسیدن به آن، طاعت حضرت اوست. انسان هر اندازه از طاعت الهی و تقرب به خدا فاصله بگیرد، از عزت دور می‌شود. یعنی هر معصیتی که او انجام دهد، یک پله از عزت سقوط می‌کند و به وادی ذلت درمی‌غلتد. در نقطه مقابل، هر اندازه آدمی در طاعت خداوند بکوشد و در انجام آن بلندا گیرد، به همان مقدار عزت می‌یابد.