عامل تقرب انسان به پروردگار

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری صاحب تفسیر مشکاه و مفسر قرآن، در نشست مجازی که امروز 22 خردادماه، با موضوع «عشق پدر و مادر به فرزند» برگزار شد، اظهار کرد: انسان موجودی است که فطرتاً دوست می‌دارد که عشق بورزد و به او عشق ورزیده شود. با این حساب محبت والدین به فرزندان امری فطری است و نمی‌توان کسی را سزاوارتر از پاره تن انسان یافت که این عشق و محبت بر او نثار گردد و آدمی مهر و دلدادگی‌اش را به او ابراز کند.

وی ادامه داد: نکته قابل توجه اینجاست که اسلام سطح ارتباط حبی میان فرزندان و والدین را ارتقا می‌دهد و محبت میان آنان را از عملی فطری، به عامل تقرب انسان به حضرت پروردگار مبدل می‌سازد. پس اگر پدر و مادر براساس فطرت خویش به فرزندانشان احسان می‌کنند و با نگاه متداول و متعارف به این امر می نگرند، اسلام از آن‌ها می‌خواهد به این مهرورزی خویش، رنگ و بوی الهی بدهند و به آن قداست ببخشند. با این نگاه زیبا و متعالی، خواسته قلبی پدر و مادر این است که پروردگار، این احسان‌ها را عامل تقرب بیشتر والدین به خداوند و مقبولیت فزون‌تری در پیشگاه تو باشد.

انصاری بیان کرد: انسان‌ها هنگامی که در جاذبه محبت کسی و چیزی، یا در دافعه بغض کسی و چیزی قرار می‌گیرند، زمینه‌ای به وجود می‌آید تا از مجرای شرع و عقل و انصاف پا را آن سوتر بگذارند. آنگاه که انسان با چشم رضایت به پدیده‌ای می‌نگرد، بسیاری از عیوبش را نمی‌بیند و زمانی که با عینک خشم و بدبینی و با دید منتقدانه به فرد یا چیزی می‌نگرد، عیوبش را از آنی که هست فزون‌تر می‌یابد و حتی حسن او را عیب می‌بیند. مثال عرفیِ معمول آن، حس والدین به فرزندان است. پدر و مادر به دلیل جاذبه شدیدی که فرزندان برایشان دارند و به خاطر شدت محبت به آنان، عیوبی را که در فرزندان خود هست نمی‌بینند یا آن عیوب را در ذهن، بسیار کوچک می‌کنند و متوجه اندازه واقعی‌اش نمی‌شوند. همچنین درمقابل، حسن فرزندان را به دلیل همین محبت افراطی، چندبرابر می‌بینند. آدمی برای آنکه در موقعیت دوستی و رضا یا بغض و غضب، از لغزندگی و خروج از جادۀ عقل و نقل مصون بماند، نیازمند آن است که بر قوّت شریعت‌مداری و عقلانیت خود بیفزاید و یکسانی و اعتدال را در هر دو وضعیت حب و بغض کاملاً مراعات کند.

این مفسر قرآن تصریح کرد: اگر مودت که برترین و عمیق‌ترین درجه محبت است، میان زن و شوهر حاکم شود، فرزندان بسیار کم به کژراهه و بیراهه می‌روند. فرزندانی که در آغوش والدین خود طعم حقیقی محبت را می‌چشند و فدایی بودن مادر و پدر برای یکدیگر و نیز محبت عمیق و صحیح آن‌ها را به خود لمس می‌کنند، چنان قلبشان از محبت آکنده می‌شود که محبت نادرست غیر در دلشان جا باز نمی‌کند. اصلاً محبت جوهر تربیت است و تربیت زمانی اثر می‌کند که بر پایه محبت باشد.