تباه کردن عمر، انسا‌ن‌ها را خسارت دیده‌ترین می‌کند

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری مفسر قرآن و صاحب تفسیر مشکاة، در نشست مجازی که امروز 16 آبان ماه، با موضوع «انسان‌های خسارت‌دیده» برگزار شد، اظهار کرد: همانطور که خداوند در آیه 103 و 104 سوره «کهف» خطاب به پیامبر(ع) می‌فرمایند: «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُم بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا؛ بگو که آیا می‌خواهید شما را بر زیانکارترین مردم آگاه سازیم؟ الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا؛ زیانکارترین مردم آنها هستند، که عمر و سعی‌شان در راه دنیای فانی تباه شد و به خیال باطل می‌پنداشتند که نیکوکاری می‌کنند.» پس خسارت دیده‌ترین انسان‌ها از دیدگاه قرآن و اسلام کسانی هستند که عمر خود را در مسیر اشتباه تباه می‌سازند.

وی تصریح کرد: منظور از این افراد کسانی نیستند که عمر خود را بیهوده سپری کردند، بلکه منظور خداوند افرادی است که سعی و تلاش زیادی در این دنیا انجام دادند، اما این سعی و تلاش در مسیر اشتباه و نادرست بوده و عمرشان تباه گردیده است. همانطور که شاعر معروف ایرانی مولانا در دفتر اول مثنوی معنوی سروده است:
روزها گر رفت گو رو باک نیست/ تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست و لذا باید انسان طوری زندگی کند که در مسیر درست روزهای خود را سپری نماید.

انصاری بیان کرد: طبق آیه 104 سوره «کهف» خسارت دیده‌ترین انسان‌ها کسانی هستند که علاوه بر قدم برداشتن در مسیر نادرست گمان می‌کنند که مسیرشان درست است و درحال نیکوکاری هستند. یعنی آنها در تمامی عمر به اقتصاد، خوراک، پوشاک و مسائل دنیایی تمرکز می‌کنند و اینگونه می‌پندارند که در مسیر درست قرار گرفته‌اند. سعدی هم در خصوص چنین افرادی گفته است:
عمر گرانمایه در این صرف شد/ تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا.

صاحب تفسیر مشکاة گفت: خداوند در آیه 105 سوره «کهف» در ادامه مبحث زیان‌کارترین انسان‌ها فرموده است: «أُولَٰئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا؛ همین دنیا طلبانند که به آیات خدای خود کافر شدند و روز ملاقات خدا را انکار کردند، لذا اعمالشان همه تباه گشته و روز قیامت آنها را هیچ وزن و ارزشی نخواهیم داد.» یعنی اینها کسانی هستند که در دنیا آیات و نشانه‌های قیامت و آخرت را انکار کردند و در نهایت در سرای قیامت توشه‌ای ندارند، همچنین این انسان‌ها کسانی هستند که کفر ورزیدند و حسد پیشه کردند و طی این مراحل خداوند را گم کردند.

این مفسر قرآن اظهار کرد: خداوند در خصوص توشه آخرت این انسان‌ها در آیه 23 سوره «فرقان» فرموده است: «قَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا، ‌و ما به سراغ هر عمل خیرى که مشرکان و کفار انجام داده‌اند، مى‌رویم و آن را همچون؛ گرد و غبارى پراکنده (بى‌نتیجه) قرار مى‌دهیم.»، یعنی آنها تمام زندگی خود را در توهم و سراب گذرانده‌اند و حقیقت باطنی را دارا نیستند.