شرح زیارت عاشورا/22
زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ است
گروه معارف: زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ است، کجای زیارتِ با برکت عاشورا محدود به یادآوری یک حادثه است و بس؟ مشخص است که این زیارت یک سیر روحانی است برای اتّحاد با امامِ معصومِ شهید، یعنی جانِ جانان، حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین(ع).
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خوزستان، در ادامه شرح زیارت عاشورا از کتاب «زیارت عاشورا اتحادی روحانی با امام حسین(ع)» پس از آن که زیارت و ملاقات با حسین(ع) را به پایان رساندید به سجده می‌روید و اظهار می‌دارید:
«اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِینَ لَكَ عَلَى مُصَابِهِمْ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَظِیمِ رَزِیتِی اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَینِ یوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَینِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَینِ الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ»
بارالها! تو را حمد، آن هم حمد آن‌هایی که شکرگزاران تو هستند بر مصیبت خودشان، حمد خدا را بر مصیبت بزرگ من. خدایا! شفاعت حسین را در روز قیامت روزی من گردان و از برای من قدم صدقی را با حسین و اصحاب او ثابت کن، همان‌ها که خون خود را در کنار حسین و برای آن حضرت بذل کردند.
ای خدایی که در کربلا صحنه‌آرایی کردی تا بندگی بندگان ناب خود را بنمایانی، تو را سپاس، آن هم حمد و سپاس آن‌هایی که می‌دانند چگونه بر مصیبت‌زدگی‌شان شاکر باشند و در شهادت حسین زیبایی‌های بزرگ را به تماشا بنشینند. حمد خدا را به جهت بزرگی مصیبتم که آنچه بر آن حضرت رفت بر من رفت ولی حمد تو را که حسین چقدر زیبا صحنه را شکل داد.
خدایا! حاصل این زیارت و یگانگی آن باشد که شفاعت حسین را در هنگامه ورود به قیامت، قسمت من بگردانی و قدم صدق و راستی مرا در نزد خودت و همراه حسین و اصحاب او پایدار بداری. همان اصحابی که خون جگرشان را در کنار حسین نثار و بذل و بخشش کردند.
الله اکبر از این نوع نگاه بر حادثه‌ها. به خصوص نگاه به حادثه کربلا! ملاحظه کنید امام حسین به آن صورت شهید شده است، حال به ما آموخته‌اند که از زیبایی‌های آن حادثه غافل نمانیم و چون شکرگزاران که در مقابل نعمت‌ها حمد خدا را فراموش نمی‌کنند، حمد کنیم، حمد بر عظیم‌ترین مصیبتی که بر تو وارد شده است. اظهار می‌داری: خدایا! شاکرینِ درگاهت در هر نعمتی مُنْعِم را می‌بینند و در مقابل نعمت‌ها، شکر را فراموش نمی‌کنند، من نیز تو را در این حادثه حمد می‌کنم.
حمد در مقابل زیبایی‌ها و صفات کمال الهی معنی دارد. پس معلوم است شاکرین، این مصیبت را ظهور کمال می‌بینند و نه یک خسران و ضرر. «الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَظِیمِ رَزِیتِی»؛ خدایا! رزیه و مصیبت خیلی بزرگ است برای من، ولی حمدْ تو را که با هدایت خود آن را به زیباترین شکل مدیریت کردی و سپاس تو را به جهت این که مرا لیاقت عزاداری اصحاب کربلا عطا فرمودی و مقام سیر و اتّحاد با بزرگ‌ترین بندگانت را به من مرحمت فرمودی.
«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَینِ یوْمَ الْوُرُودِ»
خدایا در خاتمه این دعا و در حال سجده از تو مقامِ «فنا» می‌خواهم. یعنی مقام شفاعت و اتّحاد با حسین در هنگام ورود به درگاه ربوبی‌ات، همراه با سایر اصحاب حسین که به مقام اتّحاد و فنا در مولایشان دست یافتند. «شفع» یعنی جفت، و در شفاعت یک نحوه یگانگی و فنا مطرح است. مقام یگانگی با اصحابی که «الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ»؛ خون جگر خود را در کنار حسین بذل نمودند.
در حال سجده، در حالتی که هیچ مَنِیتی برای خود نمی‌شناسی و خودت را خاک کرده‌ای، متقاضی اتّحاد با مولایت حسین هستی و در طلب این معیت، نظر به اصحاب کربلا دارید که خون جگرشان را - و نه فقط خون بدنشان را- یعنی عمق و نهایت علاقه قلبی‌شان به همه چیز را، نثار مولایشان کردند.
حال که روح و جان را با تنفّر بر طبقات ستم در طول تاریخ، از هر گرایش باطلی پاک نمودید، باز توجّه قلب را به کربلا و حضرت حسین بن علی می‌اندازید و آن هم در حال سجده که نزدیک‌ترین شرایط عبد است به رب و بهترین شرایط سیر انسان است به سوی پروردگار، اظهار می‌دارید: آنچه باید در نهایت بماند مَعِیتْ و اتّحاد با حسین و اصحاب اوست. مهم آن است که شما خوب متوجه باشید زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ است و ما آرزو می‌کنیم این مطلب از دست ما نرود که می‌توانیم با زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ و یک سیر روحانی انجام دهیم. کجای زیارتِ با برکت عاشورا محدود به یادآوری یک حادثه است و بس؟ مشخص است که این زیارت یک سیر روحانی است برای اتّحاد با امامِ معصومِ شهید، یعنی جانِ جانان، حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین.
«اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِینَ لَكَ عَلَى مُصَابِهِمْ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَظِیمِ رَزِیتِی اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَینِ یوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَینِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَینِ الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ»
بارالها! تو را حمد، آن هم حمد آن‌هایی که شکرگزاران تو هستند بر مصیبت خودشان، حمد خدا را بر مصیبت بزرگ من. خدایا! شفاعت حسین را در روز قیامت روزی من گردان و از برای من قدم صدقی را با حسین و اصحاب او ثابت کن، همان‌ها که خون خود را در کنار حسین و برای آن حضرت بذل کردند.
ای خدایی که در کربلا صحنه‌آرایی کردی تا بندگی بندگان ناب خود را بنمایانی، تو را سپاس، آن هم حمد و سپاس آن‌هایی که می‌دانند چگونه بر مصیبت‌زدگی‌شان شاکر باشند و در شهادت حسین زیبایی‌های بزرگ را به تماشا بنشینند. حمد خدا را به جهت بزرگی مصیبتم که آنچه بر آن حضرت رفت بر من رفت ولی حمد تو را که حسین چقدر زیبا صحنه را شکل داد.
خدایا! حاصل این زیارت و یگانگی آن باشد که شفاعت حسین را در هنگامه ورود به قیامت، قسمت من بگردانی و قدم صدق و راستی مرا در نزد خودت و همراه حسین و اصحاب او پایدار بداری. همان اصحابی که خون جگرشان را در کنار حسین نثار و بذل و بخشش کردند.
الله اکبر از این نوع نگاه بر حادثه‌ها. به خصوص نگاه به حادثه کربلا! ملاحظه کنید امام حسین به آن صورت شهید شده است، حال به ما آموخته‌اند که از زیبایی‌های آن حادثه غافل نمانیم و چون شکرگزاران که در مقابل نعمت‌ها حمد خدا را فراموش نمی‌کنند، حمد کنیم، حمد بر عظیم‌ترین مصیبتی که بر تو وارد شده است. اظهار می‌داری: خدایا! شاکرینِ درگاهت در هر نعمتی مُنْعِم را می‌بینند و در مقابل نعمت‌ها، شکر را فراموش نمی‌کنند، من نیز تو را در این حادثه حمد می‌کنم.
حمد در مقابل زیبایی‌ها و صفات کمال الهی معنی دارد. پس معلوم است شاکرین، این مصیبت را ظهور کمال می‌بینند و نه یک خسران و ضرر. «الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَظِیمِ رَزِیتِی»؛ خدایا! رزیه و مصیبت خیلی بزرگ است برای من، ولی حمدْ تو را که با هدایت خود آن را به زیباترین شکل مدیریت کردی و سپاس تو را به جهت این که مرا لیاقت عزاداری اصحاب کربلا عطا فرمودی و مقام سیر و اتّحاد با بزرگ‌ترین بندگانت را به من مرحمت فرمودی.
«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَینِ یوْمَ الْوُرُودِ»
خدایا در خاتمه این دعا و در حال سجده از تو مقامِ «فنا» می‌خواهم. یعنی مقام شفاعت و اتّحاد با حسین در هنگام ورود به درگاه ربوبی‌ات، همراه با سایر اصحاب حسین که به مقام اتّحاد و فنا در مولایشان دست یافتند. «شفع» یعنی جفت، و در شفاعت یک نحوه یگانگی و فنا مطرح است. مقام یگانگی با اصحابی که «الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ»؛ خون جگر خود را در کنار حسین بذل نمودند.
در حال سجده، در حالتی که هیچ مَنِیتی برای خود نمی‌شناسی و خودت را خاک کرده‌ای، متقاضی اتّحاد با مولایت حسین هستی و در طلب این معیت، نظر به اصحاب کربلا دارید که خون جگرشان را - و نه فقط خون بدنشان را- یعنی عمق و نهایت علاقه قلبی‌شان به همه چیز را، نثار مولایشان کردند.
حال که روح و جان را با تنفّر بر طبقات ستم در طول تاریخ، از هر گرایش باطلی پاک نمودید، باز توجّه قلب را به کربلا و حضرت حسین بن علی می‌اندازید و آن هم در حال سجده که نزدیک‌ترین شرایط عبد است به رب و بهترین شرایط سیر انسان است به سوی پروردگار، اظهار می‌دارید: آنچه باید در نهایت بماند مَعِیتْ و اتّحاد با حسین و اصحاب اوست. مهم آن است که شما خوب متوجه باشید زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ است و ما آرزو می‌کنیم این مطلب از دست ما نرود که می‌توانیم با زیارت عاشورا یک عبادت بزرگ و یک سیر روحانی انجام دهیم. کجای زیارتِ با برکت عاشورا محدود به یادآوری یک حادثه است و بس؟ مشخص است که این زیارت یک سیر روحانی است برای اتّحاد با امامِ معصومِ شهید، یعنی جانِ جانان، حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین.
مطالب مرتبط
